Rozdział 14 - Catching Feelings

„Po wojnie pozostały tylko blizny i wspomnienia; w środku zapanował spokój, którego tak mi brakowało.”

Dzień już dawno się skończył, ustępując miejsca nocy, która otuliła swoją ciemnością całe miasto. W małym mieszkaniu w starej kamienicy Harry Styles siedział na zniszczonym fotelu, wpatrując się w swojego przyjaciela, który zmęczony długim dniem, od kilkudziesięciu minut spał już wtulony w twarde oparcie kanapy. Co chwilę słychać było ciche pochrapywanie Nialla, a nawet pomruki, świadczące o tym, że coś mu się przyśniło, co powodowało delikatny uśmiech na twarzy loczka, który nie potrafił usnąć. Po długiej opowieści blondyna, kiedy zapadła między nimi cisza, Harry zdał sobie sprawę, że czas zwierzeń na ten moment dobiegł końca i nie chciał już więcej męczyć go pytaniami, mimo że jego ciekawość nie była całkiem zaspokojona. Ale taki był Horan. Kiedy odkrywał jedną kartę, starał się ukazać kolejną zakrytą, pozostawiając pewną nutę tajemniczości. Jednak tym razem odsłonił przed Stylesem wiele; wystarczająco, aby ten miał pewność, że może mu całkowicie zaufać. Między innymi, dlatego też ciemnowłosy chłopak nie wrócił na noc do domu, postanawiając pobyć dłużej z niebieskookim, który wydawał się inny, jakby spokojniejszy, kiedy rozmawiali jeszcze później o nich samych i o tym, co może przynieść kolejny dzień. Siedzieli obok siebie na sofie, nie czując żadnego dyskomfortu, co sprawiło, że w Harrym nastał dziwny spokój. Pierwszy raz od bardzo dawna. Nie wiedział czy spowodowane było to tym, że dowiedział się tak dużo o blondynie, który wcześniej raczej unikał mówienia o sobie, czy może dlatego, że nie był już sam. Mógł poczuć dłoń drugiej osoby, jej ciało wtulające się w jego, usłyszeć głos, który go uspokajał. Po tak długim czasie znów czuł się bezpiecznie, chociaż zdawał sobie sprawę, że i tym razem nie będzie łatwo. Miał jednak pewność, że póki nie jest sam, da sobie radę ze wszystkim.

- Harry, czemu nie śpisz? - z głębokiego zamyślenia wyrwał go zachrypnięty głos blondyna, który podniósł się delikatnie na sofie. Styles uśmiechnął się lekko i podnosząc się ze swojego miejsca, usiadł obok zaspanego Horana.

- Nie mogłem usnąć, dużo myślałem, o tym wszystkim.

- Zrozumiem, jeżeli chcesz odejść. Lepiej teraz niż…

- Niall, nie. Nie chcę.

Blondwłosy chłopak, który nie dokończył swojej wypowiedzi, spojrzał na swojego rozmówcę, nie mówiąc już nic więcej. Od dawna czuł coś do Stylesa, o którym słyszał wiele, ale nie było im dane spotkać się wcześniej. Dopiero tamten wypadek, o którym dowiedział się od znajomych wszystko zmienił i ich połączył. Niall bał się wprawdzie tego, co się stanie, kiedy Harry dowie się prawdy i o tej sprawie, ale nie zamierzał o tym myśleć, a co dopiero mówić. Miał nadzieję, że uda im się żyć tak, jak oboje pragnęli od dłuższego czasu, a to było teraz najważniejsze. Odnalezienie szczęścia.

- To czego chcesz?- spojrzał na niego po chwili ciszy. Przez ciemność, jaka panowała w pokoju nie widział dobrze twarzy Stylesa, który przybliżył się znacznie w jego stronę i nachylił tak, aby wyszeptać mu coś do ucha.

Ciebie. Niall poczuł jak jego serce zabiło szybciej i zanim zdążył powiedzieć czy zrobić cokolwiek, chłodne wargi Harry’ego odnalazły jego usta. Brunet był zdecydowany w tym, co robi. Z początku delikatnie, nieco za spokojnie pocałował blondyna, czekając na jego reakcję. Nie spodziewał się, że go odrzuci i nie zawiódł się, kiedy ten pogłębił pocałunek. W tej chwili Harry poczuł, że jego serce staje się wolne, a jednocześnie przyjemnie zajęte, wpuszczając na dobre do swojego środka kolejną osobę.

„Wizja straty kogoś bliskiego sprawia, że pragniemy zrobić wszystko, aby do tego nie dopuścić.”

Tamta noc zmieniła wiele, ale nie tyle, na ile by się wydawało. Od dłuższego czasu Harry i Niall byli blisko siebie i mieli oparcie przede wszystkim we własnych osobach. I to nie uległo zmianie, gdyż ich przyzwyczajenia nadal pozostawały takie same. Dużo rozmawiali, spędzali ze sobą większość czasu, wpierali się jak tylko mogli. Różnicą było jednak to, że od tamtej nocy łączyło już ich coś więcej, a Harry, nauczony przez przeszłość, odważył się zaryzykować. Nie bał się wyjść na ulicę trzymając za rękę blond chłopaka, który zdawał sobie sprawę z tego jak duży jest to krok w ich relacji. Sam był zdziwiony zachowaniem loczka, który zdecydowanie dojrzał i postanowił ignorować wszystkich, którym nie podobało się to, jaki jest. Nie chciał po raz kolejny przez swoją głupotę stracić kogoś, kto stał się niezwykle ważny dla niego, a jeżeli komuś to nie odpowiadało, nie musiał się wtrącać.

Pogoda w pierwsze dni września była podobna jak przez większość wakacji. Wysokie temperatury i promienie słońca dopisywały niemal codziennie, sprawiając, że Harry co chwilę wyciągał Nialla na jakieś imprezy na świeżym powietrzu, mecze czy grille, na co blondyn początkowo nie był nastawiony optymistycznie. Wolał przebywać z Harrym sam w zamkniętych pomieszczeniach, co uniknęłoby ewentualnych spotkań z jego rodziną czy znajomymi. Wiedział, że zachowuje się nieco egoistycznie, ale nie był jeszcze gotowy na poznanie bliskich Stylesa, mimo że dużo o nich słyszał; owszem, widział już jego rodziców kilka razy, kiedy bywał u Harry’ego w domu, ale doskonale znał relacje rodziców z synem i po prostu obaj szybko znikali im z pola widzenia. Sam Niall bał się, że ci wszyscy ludzie, którym zależy w jakimś stopniu na Stylesie, będą próbowali ich rozdzielić, jeżeli dowiedzą się, jak blisko są ze sobą. A tego by chyba nie wytrzymał.

To też nim kierowało za każdym razem, kiedy dowiadywał się, że ciemnowłosy chłopak spotyka się za jego plecami z innymi osobami, a głównie z niziutką szatynką, która, nie wiedzieć czemu, nie potrafiła zniknąć z ich życia. Za każdym razem, kiedy Harry spotykał się z Niallem i ten słyszał, że wcześniej rozmawiał z Allegrą, coś się w nim gotowało. Nie znał osobiście dziewczyny, ale sposób, w jaki mówił o niej Styles sprawiał, że coś w nim pękało. Może to przez przeszłość, może kierował nim strach, ale zazdrość o przyjaciółkę chłopaka za często dawała o sobie znać.

- Harry, zrobiłbyś coś dla mnie?- pewnego dnia, kiedy siedzieli na murku w parku Niall postanowił zaryzykować. Wiedział, że to, co robi może zdenerwować Harry’ego, ale pragnął też mieć go tylko dla siebie. Kiedy więc ten wymownie na niego spojrzał, blondyn wyrzucił z siebie co go trapi.- Chciałbym, abyś nie spotykał się z Allegrą.

- Nie rozumiem, czemu ci ona przeszkadza, nawet jej nie znasz, a ona by chciała…

- Harry, proszę.

- Bardzo ci na tym zależy?- spojrzał na blondyna, który pokiwał głową.- No dobrze, postaram się ograniczyć z nią kontakt, ale nadal nie rozumiem, czemu.

- Dziękuję.- uśmiechnął się Niall, przybliżając się do chłopaka, aby go pocałować. Harry mruknął zadowolony, kładąc swoją dłoń na szorstkim policzku blondyna i pogłębił pocałunek. Zgodziłby się na wszystko, byleby tylko takie chwile z Horanem trwały wiecznie.

„Są tacy ludzie, których możemy odtrącić, ale oni nigdy się nie poddadzą i będą walczyć o to, aby nam pomóc.”

Zgodnie z obietnicą, Harry ograniczył swoje spotkania z Allegrą. Przestał też z nią tak często pisać i rozmawiać. Nie raz wyciszał telefon, kiedy dzwoniła, a kiedy Niall był w pobliżu. Czasem wieczorami, kiedy sam siedział w swoim pokoju dał się wciągnąć w rozmowę tekstową, jednak nie były one już tak długie. Nawet dla Stylesa taka sytuacja była wygodniejsza, od kiedy powiedział Ally o swoim małym problemie z tabletkami, dziewczyna nie dawała mu spokoju. Tym sposobem trochę ją od siebie oddalił.

- Harry?

Ciemnowłosy chłopak usłyszał któregoś razu swoje imię, kiedy wracał do domu. Znając głos, który go wołał automatycznie odwrócił się, zauważając szatynkę, której dawno nie widział. Ally z uśmiechem biegła za nim, machając, aby zaczekał.

- Miło cię widzieć. – przytulił ją, kiedy po chwili go dogoniła.

- No trochę czasu minęło.

Przypadkowe spotkanie na ulicy przeciągnęło się, kiedy dziewczyna zaprosiła go do siebie na kawę, a Harry z miłą chęcią się zgodził. Siedząc w wiklinowych fotelach w ogrodzie Allegry, rozmawiali o tym, co działo się od ich ostatniego spotkania; przede wszystkim chłopak opowiadał o tym jaki spokój panuje w jego życiu, ile zawdzięcza Niallowi i jak bardzo mu na nim zależy. Szatynka słuchała tego wszystkiego w milczeniu, uśmiechając się lekko. Cieszyła się ze szczęścia Harry’ego, mimo że gdzieś w środku kuło ją, że to nie ona jest tego sprawcą.

- A co z… no wiesz, nadal masz problem z alkoholem?

Harry zamilkł, co było jednoznaczną odpowiedzią. Nawet jeżeli w jego życiu zapanował spokój i znalazła się osoba, która po raz kolejny otworzyła jego serce, chłopak nie potrafił wrócić do normalności. Sam Niall nie widział problemu w tym, że czasem napiją się więcej niż zwykle, w ten sposób zapominając o tym wszystkim, co działo się poza nimi. Harry jednak miał do tego jeszcze jedne powód. Kiedy przebywał z Niallem, jakoś udawało mu się panować i nad chęcią picia, i nad sięgnięciem po różnego rodzaju tabletki. Nie potrzebował tego w takim stopniu, w jakim odzywało się to w nim, kiedy przebywał w samotności. Najgorzej było nocami, kiedy nie mógł zasnąć, bądź kiedy męczyły go koszmary. Różnorodne, głównie związane ze śmiercią. Budził się wtedy oblany potem, sprawdzając w telefonie czy nie ma jakiejś przerażającej wiadomości. A później podchodził do szuflady, gdzie miał schowane różnorodne pastylki i połykał garść, mając nadzieję, że uspokoi to demony, które w nim siedziały. I tak było.

- Ale bywało gorzej. Teraz jest cudownie i nic bym nie zmienił. Wiem, co chcesz powiedzieć, po prostu to mi pomaga.

- A nie myślałem o rozmowie z kimś o tym, znam numer…

- Nie Ally, nie chcę. Panuję nad tym.- dopił swoją kawę, odkładając kubek na stolik.- Mogę chyba powiedzieć, że jestem szczęśliwy.

- Jak uważasz.- Allegra odpowiedziała, niezbyt przekonana słowami przyjaciela. Nie potrafiła mu jednak nic więcej doradzić, biorąc pod uwagę, że on sam nie był skłonny do walki z tym. Mimo wszystko jednak zbyt bardzo jej na nim zależało, aby miała się zamiar poddać. Może nie miała u niego szans jako dziewczyna, ale jako przyjaciółka nie zamierzała odpuścić.- Ale wiedz, że na mnie możesz zawsze liczyć. Bez względu na wszystko.

- Dziękuję.

„Szczęście można zdefiniować na wiele sposobów, ale nigdy nie trwa ono wiecznie.”

W klubie rozbrzmiewała głośna muzyka, która wypełniała ciała obecnych ludzi równie mocno jak alkohol, który w siebie wlewali. Dziesiątki ściśniętych ludzi tańczyło na niewielkim parkiecie, a drugie tyle wędrowało od stolików do baru i z powrotem. Harry i Niall siedzieli w rogu sali, wypijając kolejne kolorowe drinki. Loczek od kilku dni namawiał chłopaka, aby zgadać się z kilkoma osobami na wspólne wyjście do klubu na dwudzieste trzecie urodziny Horana, ale ten kategorycznie odmawiał. Nie miał ochoty, nigdy nie lubił imprez urodzinowych, więc po trzeciej rozmowie na ten temat oświadczył, że jeżeli Harry coś planuje, to niech wybierze się na to sam. Ostatecznie poszli na kompromis nie zapraszając nikogo, ale idąc we dwójkę.

W po jakiejś szóstej czy ósmej kolejce, Harry wyciągnął blondyna i chwiejnym krokiem udali się w kierunku wyjścia na podwórko, na którym kilkoro osób paliło papierosy. Horan próbował dowiedzieć się, o co chodzi, ale hałas wewnątrz klubu znacznie mu to uniemożliwiał. Dopiero kiedy znaleźli się na zewnątrz, spojrzał na loczka pytającym wzrokiem.

- Tam było za głośno.- oznajmił Harry, kładąc swoje ręce na ramiona blondyna, tym samym przyciskając go do ściany budynku.- Zdecydowanie za głośno.

- Mówiłem, żeby zostać u mnie.

- Teraz uważam, że to był świetny pomysł, ale człowiek uczy się na błędach.- mruknął Styles, przekrzywiając niego głowę. Uśmiechnął się, kiedy Niall zrobił to samo. Patrzyli sobie w oczy, nieco zamglone przez spożytą ilość alkoholu tego wieczora.- Ale zawsze możemy tam wrócić.

- Co ci chodzi po głowie?

- Wiele rzeczy. W tej chwili jedna.- zaśmiał się, nachylając się w stronę blondyna. Oparł się na jego jednym ramieniu, szepcząc po chwili kilka słów.- Chyba się zakochałem.

- Ciii…- Niall przyłożył mu dłoń do ust, po czym się roześmiał.- Ale ja chyba też.

Harry zdjął dłoń blondyna ze swoich ust i nachylił się nad jego twarzą, aby złączyć ich usta. W tej chwili nie było mu nic potrzebne do szczęścia, wystarczył mu Niall i to jak potrafił sprawić, że cały świat przestawał istnieć, kiedy byli w swoich objęciach.

Pozwól mi zapomnieć o wszystkim,

co się dzieje dookoła.

Kochaj mnie tak, aby

Świat należał tylko do nas.

*

Obiecałam sobie, że dodam ten rozdział już dawno, ale nie potrafiłam się do niego zabrać. I chyba ta kolejna dłuższa przerwa sprawiła, że nie jestem przekonana do tego, co napisałam. ale mimo wszystko jest to chyba dobry wstęp do następnych rozdziałów. 

Po raz kolejny się powtórzę, ale dziękuję wam, bardzo, bardzo, bardzo wam dziękuję. Dostaję cudowne komentarze, maile, które chyba sobie wydrukuję. Nawet nie wiecie, co sprawiacie pisząc czasem coś takiego. I właśnie to dzięki takim wpisom pojawiają się kolejne rozdziały i mimo że czuję na sobie niesamowitą presję (o tak, wieeelką) to cieszę się, że mogę coś napisać i komuś sprawić tym radość (to jest dla mnie nierealne, ale wow). 

A i przypominam też o wersji na wattpada, może ktoś woli czytać tam (obrazek po prawej stronie was przeniesie).