Rozdział 15 - Drunk in love

„Chcąc być szczęśliwymi przesuwamy granicę między dobrem a złem, czasem w ogóle o niej zapominając – ale konsekwencje tego poniesiemy w najmniej oczekiwanym momencie.”

Wydawało się, jakby wszystko było na dobrej drodze i ciemność powoli odchodziła. Harry z dnia na dzień miał coraz lepszy humor – cieszył się daną mu chwilą, zdając sobie sprawę, że zdarzyć się może wiele i powinien doceniać to, co ma. Bez przeszkód ponownie nawiązywał kontakt z ludźmi, nie ograniczając się już tylko do Nialla, Emily czy Zayna. Dużym krokiem na przód było pewne wrześniowe popołudnie, kiedy chłopak jak gdyby nigdy nic usiadł w salonie obok ojca, dołączając się do oglądania meczu. Z początku obaj milczeli, jednak szybko się to zmieniło, kiedy zainteresowani grą, komentowali na głos poczynania obu drużyn, wdając się nieświadomie w rozmowę. Spojrzeli po sobie, już niemo, ukazując radość z chwili, jaka nastała. Bez wyjaśnień rozpoczęli nowy etap, godząc się z tym, co jest, a to, co było, schowali do szufladki z mało ważnymi sprawami. Wprawdzie nadal pozostawała kwestia przyszłości chłopaka, jednak nie była ona poruszana często, a nawet jeśli, matka Harry’ego szybko wprowadzała do rozmowy inny temat, uciszając męża. Nie chciała przez tak mało istotną rzecz, znowu stracić syna. Była pewna obaw, tak samo jak Emily, która zapewniając wszystkich o nowym życiu brata, w głębi bała się o niego, modląc się, aby faktycznie tak było.

Jedynie Niall, z którym Styles spędzał najwięcej czasu, patrzył na wszystko pod zupełnie innym kątem. Cieszył się z obecności zielonookiego chłopaka, desperacko próbując go oddalić od innych ludzi. Podobnie sprawa się miała z problemem, jaki nękał dwudziestolatka. Horan nie widział w nim nic złego; nie chciał wdawać się w niepotrzebne kłótnie, wiedząc że nic nie zdziała. Nie uważał, aby trochę za duże ilości alkoholu, jakie przelewały się przez gardło jego chłopaka, jak i tabletki, dzięki którym był on nieco spokojniejszy, mogłyby zaszkodzić, nie jemu. Blondyn uważał, że Harry jest na tyle dorosły i świadomy ze swoich poczynań, że nie grozi mu nic złego.

- Znowu wczoraj nie mogłem zasnąć. – zwierzył się loczek, poprawiając trzęsącą się ręką kilka kosmyków, które spadło mu na czoło. – A jak już się udało, śniły mi się dziwne rzeczy.

- To minie, też tak mam czasami. – Niall próbował go jakoś pocieszyć, nie za bardzo wiedzieć, co może powiedzieć.

Horan wprawdzie zdawał sobie sprawę z uzależnienia przyjaciela, jednak wiedział że dzięki temu on czuje się w jakimś stopniu szczęśliwy i jest z nim. Był niemal pewny, że gdyby ktoś zainterweniował i wszedłby w ich życie, rozdzieliłby ich, uświadamiając Stylesowi, że wszystko to, co go otacza jest złe. A uczucie, które narodziło się między nimi, zostałoby całkowicie pogrzebane. Niebieskooki był pewny, że nie wytrzymałby straty kolejnej ważnej osoby w swoim życiu, która dodatkowo nie była przypadkowa. Sam się ciągle zastanawiał jak to się stało, że doprowadził do czegoś takiego i w międzyczasie jego serce ponownie zabiło. Nie chciał wracać do stanu, sprzed kilku miesięcy.

- Jest coś, o czym marzysz? – blondyn przerwał ciszę, która nastała między nimi.

- Marzenia są zmienne i już wiem, że na ogół się nie spełniają.

- Mylisz się. – podniósł głowę, napotykając puste spojrzenie zielonych tęczówek. Był innym człowiekiem, w ostatnim czasie nie należał do normalności, ale nigdy nie zwątpił w moc marzeń. Zawsze wierzył, że coś się dzieje po coś, jednak jeżeli można, warto pomóc przypadkom i spełnianiu swoich snów. – Nawet bardzo.

- Tak? No to patrz, jeszcze kilkanaście miesięcy temu marzyłem tylko o tym, aby wieść szczęśliwe życie z ukochaną osobą. Iść na studia, później do pracy, założyć rodzinę, dom, mieć dzieci i owczarka niemieckiego latającego po podwórku. Proste marzenie, które nigdy się nie spełni. – wyrzucił z siebie, czując jak gniew bierze nad nim górę. Zawsze tak było, kiedy myślał o przeszłości, wypijając wcześniej kilka butelek. Wolał to uczucie, a niżeli smutek i wiecznie rozpadający się świat. – I jak mam myśleć inaczej? Próbuję być szczęśliwy, naprawdę Niall, chcę być tym cholernym szczęściarzem i nawet nie wiesz jak bardzo jestem ci wdzięczny, że jesteś przy mnie, ale nie wmawiaj mi głupstw. Nie wierzę.

- Trzeba sobie stawiać realne marzenia, małe rzeczy, które są przystankami w naszej podróży. Może tobie była pisana inna droga.

- Tak? Tu masz rację, co nie zmienia faktu, że moje marzenia legły w gruzach. Dlatego teraz o tym nie myślę. To przereklamowane.

Harry wstał z kanapy i zostawiając Nialla samego w pokoju, poszedł do kuchni zaspokoić pragnienie.

„Świat wcale nie jest taki wielki, jak mówią. A ludzkie losy są ze sobą splątane bardziej niż lampki choinkowe.”

- Nigdy się nie spodziewałem, że mogą nadejść takie dni, kiedy będę siedział ze swoim chłopakiem w kawiarni, nie przejmując się niczym. – Harry uśmiechnął się, upijając łyk kawy, którą wcześniej zamówił.

Sam nie wiedział dokładnie jak to się stało i kiedy zdążył się tak zmienić. Jeszcze rok temu zrobiłby wszystko, aby nikt się nie dowiedział, o tym, że podobają mu się nie tylko dziewczyny i spotyka się z chłopakiem. Ukrywał się, oszukując samego siebie. A teraz? Nie wytrzymując już czasem spokoju, jaki nastał, sam proponował wspólne wyjścia do miasta, na kręgle czy na mecz. Trzymał blondyna za rękę, bez słowa wyjaśnienia, składał pocałunki na jego ustach. Miał gdzieś, co pomyślą sobie ludzie. Był dorosłym człowiekiem, który nie chciał ponownie utonąć.

Było mu dobrze z Niallem. Nie potrzebowali wielu słów, mówiąc o uczuciach, jakie się w nich kryły. Poza kilkoma wyznaniami, zachowywali się tak jak wcześniej; nie rozmawiali o tym, co było między nimi. Związek? Układ? A może coś jeszcze innego? Nie, po prostu byli ze sobą. Nic poza tym. Tylko tamtej nocy, podczas jednej z imprez, kiedy byli pod wpływem alkoholu, wyznali sobie to, co się narodziło, ale nie wracali do tego.

- A widzisz, uwolniłeś się od tego wszystkiego.

- Tylko dzięki tobie. – dotknął dłoni blondyna i już chciał coś powiedzieć, kiedy po raz pierwszy był świadkiem, kiedy ktoś zauważył jego chłopaka.

- Niall Horan? Jak ja cię dawno nie widziałam! – blondwłosa nastolatka uśmiechnęła się, podchodząc do ich stolika, a niebieskooki przeklął pod nosem. – Ostatnim razem chyba…

- Też cię miło widzieć. – wstał z krzesła, przytulając dziewczynę. Modlił się jednocześnie o to, aby dziewczyna nie kojarzyła jego towarzysza. – To jest Harry, mój… przyjaciel.

Loczek spojrzał wymownie na blondyna. Jedno słowo sprawiło, że poczuł się dziwnie. Już wcześniej nazywali rzeczy po imieniu, może nie oznaczali granic, jednak Styles był pewny, że mogą się nazwać swoimi chłopakami. Sam Niall mówił, że nie chce się ukrywać. Odchrząknął jednak, decydując się odłożyć tę rozmowę na później. Teraz zaintrygowała go dziewczyna, która do nich podeszła.

- Tak, miło cię poznać. – podał jej rękę. Było w jej osobie coś… znajomego?

- Wzajemnie, jestem Aimee.

Ciemnowłosy chłopak patrzył na Horana, który pogrążył się w rozmowie z nastolatką. Opowiadał o tym, co się u niego dzieje, jak sobie radzi. Młoda rozmówczyni cały czas się uśmiechała i zagadywała też Harry’ego, jednak ten nie był aż tak zainteresowany. Bardziej zastanawiał się kim jest Aimee i skąd zna Nialla, który nie wspominał wiele o swoich znajomych. Co więcej, nie był zbytnio towarzyski, jeżeli chodzi o innych ludzi. Trzeba było do niego dotrzeć, gdyż sam wolał pozostawać w cieniu.

- Naprawdę miło mi było cię poznać, Harry. – uśmiechnęła się, wstając od stolika. – No i znowu cię zobaczyć, Niall.

- Ciebie również. – odchrząknął blondyn, siląc się na uprzejmość. Lubił Aimee, spędził z nią wiele czasu, próbując pozbierać się po rozstaniu z Liamem, jednak w tej chwili jej obecność nie była bezpieczna w jego życiu. – Musimy się zgadać kiedyś na jakieś spotkanie czy coś.

- Tak, byłoby miło. Od tamtego wypadku zmieniło się wiele, ale pamiętaj, że zawsze możesz do mnie zadzwonić. Może Louisem nie jestem, ale na rozmowę zawsze znajdę czas. – przytuliła go, akurat w momencie, w którym oboje, Niall i Harrym, zamarli. Blondyn, przeklinając ostatnie dwa zdania dziewczyny, a Styles, nic nie rozumiejąc. – Zbieram się, dzięki za kawę.

Obaj odprowadzili ją wzrokiem, a kiedy Aimee zniknęła, Niall przymknął oczy, czekając na wybuch chłopaka. Nie wiedział czego się spodziewać, nie wiedział też jak to wyjaśnić. Powiedzieć prawdę?  Od początku do końca? A może skłamać? Albo milczeć? Milczenie chyba było najlepszą opcją.

- Powiedz mi, że się przesłyszałem. O co chodzi z tym wypadkiem? – zadał po chwili pytanie, nie okazując żadnych emocji. W środku jednak serce zaczęło mu bić coraz szybciej. O jakiego Louisa jej chodziło? Chyba nie o… - To ktoś ważny? Wiesz, nie obraź się, ale za wielu znajomych nie masz, a przynajmniej o tym nie mówiłeś, a wydawaliście się być blisko.

- Znajoma, siostra… przyjaciela.

- Takiego przyjaciela, jakim jestem ja?

- Harry…

- Po prostu próbuję zrozumieć.  

- Nie ma czego, Aimee jest dobrą znajomą, tyle. I przepraszam, że tak wyszło z tą przyjaźnią, ale nie skłamałem. W każdym związku przyjaźń jest najważniejsza. – odchrząknął, specjalnie akcentując słowo „związek”, aby odciągnąć jego uwagę od całej sytuacji. – Może wrócimy do mnie? Zostaniesz na noc?

Styles kiwnął głową, potwierdzając pomysł blondyna, jednak kiedy pół godziny później zbierali się do wyjścia, oznajmił, że wpadnie do niego później, gdyż wcześniej musi zrobić obiecane mamie zakupy. Oddalając się od chłopaka, ruszył w stronę galerii handlowej, chowając dłonie w kieszeni kurtki. Minął po drodze kilka znajomych twarzy, którym kiwnął głową, ale nie zatrzymywał się, przypominając sobie o rzeczach, o które prosiła rodzicielka.

- Znowu na siebie wpadamy. – poczuł jak jego ciało zderza się z innym. – Harry, tak?

- Tak. – kiwnął głową, spoglądajac na uśmiechniętą Aimee.

„Mam wrażenie jakbym unosił się kilka metrów w przestworzach, ale wystarczy chwila, żebym z hukiem opadł na ziemię.”

Trzask drzwi, obudził Nialla, który drzemiąc na sofie, prawie z niej spadł. Nie wiedząc zbytnio, co się dzieje, spojrzał na zdenerwowanego Harry’ego, który zatrzymał się przed nim.

- Czemu mi nie powiedziałeś?!

- O czym ty mówisz? Nie zrobiłem nic na kolacje, zamówimy pizzę, okay? – wstał i wyprostowując plecy, przeciągnął się. – Trzeba tez skoczyć do sklepu po jakieś piwo, a może…

- Niall, do cholery!

- Co? O co ci chodzi?

- Może, no nie wiem, o Aimee Tomlinson? – wyrzucił z siebie, a Niall zastygł w ruchu. – A może o jej brata, z którym, cytuję „łączyła was niesamowita przyjaźń”? To jest jakiś zakład? Reality show? A może brakuje ci rozrywki?

- Uspokój się.

- Jak? Zrobiłeś ze mnie idiotę! Znałeś go, łączyło was coś, nawet nie wiem, ale… wiedziałeś o wszystkim, a ja jak ostatni debil zwierzałem ci się, opowiadałem… Cierpiałem, a ty sobie w tym czasie zrobiłeś rozrywkę! – loczek chodził z kąta w kąt, nie mogąc pohamować emocji. Aimee nie powiedziała mu wiele, spiesząc się na spotkanie z przyjaciółką, jednak to, co usłyszał mu wystarczyło. – A może on też ci się zwierzał? Chciałeś porównać jak to jest? Teraz wszystko układa się w całość.

- Zamknij się! – Niall podszedł do niego, popychając go do tyłu. – Nie wiesz, co się wtedy działo!

- To mi powiedz, powiedz mi wreszcie prawdę. Całą! – szatyn usiadł na sofie, chowając twarz w dłoniach, opierając się o kolana. Nie tego się spodziewał, przeszłość zbyt bardzo była związana z teraźniejszością.

Słyszał doskonale miarowy oddech Nialla, który nadal pozostawał w tym samym miejscu, patrząc się w pustkę. Nie wiedział, od czego zacząć, wszystko było zbyt bardzo skomplikowane.

- No i?

- Okay, znałem go. Bardzo długo, poznał nas Liam kilka lat temu, a kiedy odszedłem od niego, Lou bardzo mi pomógł. Wspominałem ci już o tym. Często gadaliśmy, wychodziliśmy gdzieś, robił wszystko, abym nie zrobił nic głupiego. Szczególnie po tym jak próbowałem się zabić. – ostatnie słowo wyszeptał, przymykając oczy. Nastała między nimi cisza, którą Horan przerwał po kilku minutach. – To było ponad rok temu, mieszkałem u niego trochę, pomagaliśmy sobie nawzajem.

- Czemu mi nie powiedziałeś?

- Było mi ciężko, okay? Poza tym nie myślałem, że może być to takie ważne.

- Dla mnie tak. Rozmawialiście o mnie?

- Często. – odpowiedział po chwili, a Harry wypuścił powietrze z płuc. – Ale to nie tak. Pewnego dnia powiedział mi, że spotkał znajomego, który przeżywa trudne chwile i kiedy mi opowiedział o śmierci Emmy, upewniłem go w przekonaniu, że powinien ci pomóc. Później mówił, jak się zbliżacie, jaki jest szczęśliwy, naprawdę był. Zazdrościłem mu, nie powiem, ale najważniejsze było dla mnie, że wreszcie udało mu się znaleźć kogoś, kto sprawi, że jego życie będzie jeszcze lepsze.

- Sypialiście ze sobą?

- Nie! Mówiłem ci już, byliśmy znajomymi, z czasem najlepszymi przyjaciółmi, tyle. Między nami nic nie było. – oburzył się, jednak kiedy Harry nie zareagował, podszedł do niego, kucając przed nim. – Uwierz mi.

- Chciałbym… a to, że się spotkaliśmy? To nie był przypadek, prawda? Nie, nie był, sam to powiedziałeś pierwszym razem, a więc… czemu? – podniósł głowę, napotykając jego spojrzenie. – Chciałeś zobaczyć jak cierpię?

- Sam nie byłem w lepszym stanie, kiedy Aimee do mnie zadzwoniła. Była roztrzęsiona, a ja poczułem, że straciłem część duszy. Kilka dni do siebie dochodziłem, ale pewnego dnia przypomniałem sobie nasze rozmowy, moje i jego. Jak mówił o tobie, o twoim bólu po stracie Emmy, o tym jaki jesteś delikatny, niewinny… I wtedy pomyślałem, że jestem mu coś winny. Pomógł mi, a ja… nawet nie zdążyłem mu za to podziękować. Zanim coś powiesz, nie było łatwo do ciebie dotrzeć, wiele razy panikowałem, bałem się odrzucenia. Nie byłeś taki, jak myślałem, onieśmielałeś mnie, ale postanowiłem spróbować. Pewien czas cię obserwowałem, chcąc wybrać odpowiedni moment, a potem dać szansę tobie. Wiem, to było idiotyczne, ale… Powiedz coś.

Harry analizował każde słowo, jakie padło z ust blondyna. Historia wydawała się prawdziwa, jednak jemu to nie wystarczyło, coś się w nim samym zmieniło. Czuł się zdradzony. I nie tyle przez Nialla, a przez Louisa.

- Co mam ci powiedzieć? Że byłem idiotą, marionetką, którą się zabawiłeś?

- Chciałem ci tylko pomóc. – oznajmił jeszcze raz powoli ważąc słowa. – Nie planowałem się w tobie zakochać. Żadne z nas nie planowało, prawda?

- Tylko, że ja ciebie nie znałem, a ty mnie… Muszę nad tym wszystkim pomyśleć. Daj mi czas. – szatyn wstał, omijając Nialla, który patrzył na nim spojrzeniem pełnym lęku. Bał się, że wszystko stracone; że Harry teraz od niego odejdzie.

- Nie odchodź, proszę. Zależy mi na tobie! – Styles usłyszał jego pełne rozpaczy słowa, zamykając drzwi od mieszkania.

Nawet jeżeli czuł się zdradzony i oszukany przez najbliższe osoby, znał teraz prawdę. I mimo wszystko, chcąc czy nawet nie, wiedział, że wróci. Zbyt bardzo zależało mu na Niallu, który stał się dla niego naprawdę ważny. Nie mógł go przecież winić za dobre chęci, prawda?

„Prawdziwa przyjaźń przetrwa wszystko, każdy kryzys, każdą rysę i wraz ze zwycięstwem, staje się coraz mocniejsza.”

- I tak po prostu wróciłeś?

- Kocham go, Zayn.

Siedzieli na trybunach stadionu miejskiego, który tego dnia był całkowicie pusty. Jak za dawnych czasów wybrali się we dwoje, chcąc spędzić ze sobą więcej czasu, unikając towarzystwa Emily, której Harry nie chciał martwić.

Minęły dwa tygodnie od kłótni z Niallem, a loczek, mimo że wrócił do chłopaka, odczuł potrzebę zwierzenia się ze swoich problemów komuś jeszcze. A wiedział, że na Zayna zawsze może liczyć.

- No nie wiem, jest to dość dziwne, ale jeżeli mu ufasz to najważniejsze. Sama miłość nie wystarczy, stary.

- Jest dobrze, póki nie myślę o przeszłości. Przy nim nie liczy się nic więcej, ale jak sobie uświadomię, to wszystko, sam nie wiem. Ufam mu, kocham, czuję się przy nim teraz szczęśliwy. – oparł się o plastikowe krzesełko, poprawiając przydługie loki. – Otworzył się na mnie, mówi mi teraz wiele i chyba tego najbardziej potrzebowałem.

- To wszystko jest dziwne.

Styles roześmiał się, zgadzając z przyjacielem. Mimo wszystkiego, co razem przeszli, a zwłaszcza kryzysu, jakim była wiadomość o biseksualności szatyna, wiedzieli, że mogą na siebie liczyć. Zawsze. Zielonooki żałował poniekąd, że nie docenił tego faktu, podczas załamań, jakie przeszedł; nie docenił wtedy Zayna, jednak cieszył się, że ich więź się nie zmieniła.

- Brakowało mi ciebie, Styles.

- Emily mówisz to samo w łóżku czy tylko mnie dosięga ten zaszczyt? – Harry wyszczerzył zęby, czując po chwili, jak przyjaciel daje mu kopniaka w kostkę. – Mi też siebie brakowało. Ale to już nie jest to samo.

- To jest dorosłość. – westchnął Malik. Rozmawiali ze sobą jeszcze ponad godzinę, w trakcie której Zayn wpadł na świetny pomysł. – Co powiesz na wspólny wieczór w czwórkę? Nie przedstawiłeś nam Nialla, a nie powiem, razem z Emily bardzo chcielibyśmy go poznać. Zawsze możesz nas przedstawić jako swoich rodziców.

- Idiota. – szatyn pokręcił głową ze śmiechem, słyszą ostatnie zdanie, jednak sam pomysł bardzo mu się spodobał. – Myślę, że wpadniemy. Będzie super!

Jednak kiedy Harry wracając do domu, zaszedł do mieszkania Nialla, usłyszał odmowę z jego strony na propozycję wspólnego wyjścia.

- Nie polubią mnie.

- Żartujesz! Emily cię jeszcze nie poznała, a już cię uwielbia.

- Nie Harry, nie chcę.

Niall bał się. Kiedy szatyn kilka dni po kłótni pojawił się w jego drzwiach, niebieskooki myślał, że większego szczęścia nigdy nie dozna. W ciągu tych kilkudziesięciu godzin samotności myślał o wielu rzeczach i każda przynosiła zgubę. Nie mógł pogodzić się ze stratą i w momencie powrotu Harry’ego, obiecał sobie, że zrobi wszystko, aby go już nigdy nie stracić.

- Proszę.

- Zadzwonię do Zayna i odwołam wszystko.

- Chciałem po prostu, abyśmy spędzili ten czas razem. – podszedł do niego, obejmując go od tyłu. Złożył pocałunek tuż pod jego uchem, sprawiając delikatny uśmiech na twarzy Harry’ego. – I tak sobie pomyślałem, że może… nie chciałbyś się tu wprowadzić?

Jesteśmy dla siebie stworzeni.

I tylko siebie potrzebujemy.

Kochasz mnie? Bo ja ciebie bardzo.

I nigdy nie przestanę.

*

Wiem, nie było mnie długo, nie planowałam. Ale mam nadzieję, że nie jest tak źle. Sporo się dzieje w tym rozdziale i znalazły się tutaj odpowiedzi na pytania, nurtujące od dawna. Pomysł miałam inny na początku, więc musiałam trochę zmienić koncepcję, jednak mam nadzieje, że takie rozwiązanie też wam przypadnie do gustu. Zapraszam Was na mojego wattpada - Moonne, gdzie publikuję inne prace, może przypadną wam do gustu. Za błędy przepraszam, poprawię jutro, nie mam dziś do tego głowy. 
Pozdrawiam x