Rozdział 6 - Give me love

„Życie jest pełne zakrętów, na których trzeba zwalniać i rozglądać się czy aby nikogo na nich nie ma.”

Padał deszcz, sprawiając, że jesień nie pozwalała o sobie zapomnieć. Louis prowadził samochód i ukradkiem spoglądał na Harry’ego, który zerkał przez okno, niezwykle zamyślony. Odkąd Tomlinson podjechał pod dom chłopaka i ten wsiadł do środka, zdawał się być nieobecny. Szatyn nie chciał zbytnio wypytywać go, co się stało, jednak nie miał ochoty przebywać w takiej atmosferze dłużej. Zaczął więc na głos opowiadać jak to jego czternastoletnia siostra w buncie przeciwko rodzicom zakomunikowała, że wyprowadza się do ogródka pod namiot. Harry nie zważał jednak na ironiczny ton chłopaka czy też jego śmiech. W głowie cały czas miał obraz Emily, która widział tuż przed odjazdem. Nie wiedział zbytnio dlaczego, ale sprawiało to, że poczuł się dziwnie winnym.

- Hazz, jak nie chcesz, to zawrócę. Nie będziemy się męczyć.

Styles spojrzał na niego i biorąc oddech, pokręcił głową. Tak się cieszył na wspólny weekend i obiecał sobie, że nic go nie zepsuje. Najchętniej odepchnąłby wszystkie te myśli i skupił się na tym, co jest teraz. Nie było to jednak takie proste.

- Nie Lou, bardzo chcę tam jechać i być tylko z tobą.- loczek wysilił się na nikły uśmiech i położył swoją dłoń na kolanie ukochanego, który spojrzał na niego szybko nieco zaskoczony.

Ostatnimi czasy Harry coraz częściej wprowadzał siebie i jego w zdumienie. Jego gesty, czyny czy też zachowanie z dnia na dzień stawało się odważniejsze. Tomlinson miał wrażenie, że najgorszy czas mieli już za sobą, że nad nimi nie ma już chmur. Chciał jak najszybciej znaleźć się w motelu, gdzie wynajął pokój. Pragnął przytulić zielonookiego, pocałować, nie rozstawać się z nim. Gwałtowniej przycisnął gaz, przyspieszając i tak już szybko pędzący samochód.

- To będzie cudowny weekend.- mruknął z entuzjazmem Lou.- Nasz nowy etap.

- Wiesz, że cię kocham, prawda.- oznajmił Harry, opierając głowę o oparcie fotela.- Bardzo.

- To dlatego pokłóciłeś się z siostrą?- brunet wyrzucił z siebie to, co zaprzątało mu głowę od początku jazdy.- Czy z Zaynem?

- On nie akceptuje tego, kim jestem. A Emily nic nie wie i nie mówmy o tym więcej.

Tomlinson pokręcił głową. Zaczął mówić brunetowi, jaką krzywdę robi sobie i otoczeniu, coraz głębiej ukrywając prawdę o sobie. Tłumaczył, że na początku może być trudno, ale to minie. Harry zaś nie lubił poruszać tego tematu, urywał słowa, prychał, odwracał głowę. Tak jak było, całkowicie mu odpowiadało. Mimo, że nie było to takie proste. Próbował więc zmienić temat, ale Louis przerywał mu i dalej wykładał jak nierozważny jest.

- Musisz się otworzyć!

- Patrz na drogę.- ucinał tylko loczek, kiedy Tomlinson odwracał się w jego stronę.

- Harry!

Deszcz padał coraz bardziej, na dworze ściemniało się, a droga stawała się coraz bardziej śliska. Lou co chwilę też spoglądał na Stylesa, nie zamierzając tak łatwo zignorować tego tematu. Chłopak nie miał teraz jak uciec, więc miał okazję mu wszystko powiedzieć. W pewnym momencie, kiedy Tomlinson odwrócił głowę, Harry zauważył niewyraźną postać, stojącą na środku drogi. Louis na jego krzyk automatycznie i gwałtownie zahamował, jednak droga mu tego nie ułatwiała i tracąc przyczepność, poprowadziła auto wprost na ścianę drzew, która już wcześniej ciągnęła się po ich prawej stronie. Harry poczuł tylko zapach wiśni i jak ktoś ciągnie go do tyłu. Potem nastała już ciemność.

„Sen to tylko nasza sfera, w której możemy być kim chcemy i robić rzeczy, które nam się podobają.”

To już trzeci dzień.

Długo to potrwa?

Nikt nic nie wie.

Słowa rozbrzmiewały i powtarzały się echem.

Harry siedział na trawie, nie za bardzo orientując się, gdzie jest. Nie było wokół niego nikogo. Ani rodziców, ani Emily czy Zayna, nie mógł też znaleźć Louisa. Wstał powoli na nogi i otrzepując spodnie, niepewnie zaczął iść przed siebie. Znajdował się na polanie w lesie, do którego po chwili wszedł. Nie wiedział, gdzie ma iść. Nie znał drogi. Jednak za każdym razem udawało mu się wrócić na murawę, na której się obudził. Po dziesiątej próbie wydostania się, ponownie zasiadł na zielonym dywanie.

Świeciło słońce, pogoda nie przypominała tego, że był listopad. Ptaki fruwały na niebie, białe chmury leniwie płynęły. Harry nie odczuwał wiele, jedynie zagubienie. Chciał wrócić do domu, poczuć się bezpiecznie. Tu było zbyt pusto.

Piąty dzień

Obudzi się, zobaczysz.

To był głos Zayna. Loczek zawołał najgłośniej jak mógł przyjaciela, jednak nie dostał odpowiedzi. Czas mijał a on nie czuł ani zmęczenie, ani głodu. Kilka jeszcze razy powziął próbę wydostania się z lasu, jednak za każdym razem wracał na polanę.

Emily, nie płacz.

Tato, dziewiąty dzień.

Obudzi się.

Bezsilność go wykańczała. Słyszał głosy, ale nie rozumiał ich. Wiatr zniekształcał słowa. Słońce cały czas świeciło, nie pozwalając mu zmarznąć. Nudził się. Chciał wrócić.

Siedemnasty dzień.

Nie licz, przyjdzie na to pora.

W pewnym momencie usłyszał szczekanie psa, a zaraz po tym z lasu wybiegł mały York. Sally. Doskonale znał ją i teraz poznał po żółtej obroży z koroną. Wiele razy przecież chodził z psiakiem na spacery razem z Emmą. Dostała ją na szesnaste urodziny i była dla niej naprawdę ważna. Jednakże po chwili, kiedy Harry głaskał Sally, uświadomił sobie, że przecież ona zdechła w październiku zeszłego roku. Pies wyczuł niepewność i zaczął szczekać, po czym szybko pobiegł w stronę drzew. Styles nic nie rozumiejąc, pobiegł za zwierzęciem i próbował go dogonić do momentu, kiedy szczekanie ucichło, a on usłyszał doskonale znany mu dziewczęcy głos, mówiący, że już na niego czas. Przed jego oczami pojawiła się biała poświata, w którą podążył.

„Kiedyś kochałem i straciłem, później znowu pokochałem, ale odeszła, a kiedy wróciłem, zabrano mi serce po raz drugi.”

Szesnastego grudnia Harry otworzył oczy. Dokładnie miesiąc i sześć dni po wypadku, w którym brał udział. W pierwszej chwili nie był w stanie rozeznać się w danej sytuacji i nikt nawet nie próbował go uświadamiać w tym, co się stało. Cały czas odpoczywał. Emily codziennie go jednak odwiedzała, opowiadając o błahych rzeczach, aby jakoś przywrócić go do życia. Mówiła o przecenach w swoich ulubionych sklepach, nudnych wykładach na uczelni, o tym, że śnieg spadł czy nawet jak pewnego dnia Zayn zatrząsnął się w łazience jak nikogo nie było w domu i musiał czekać aż ktoś go uwolni.

Styles sam nie był w stanie na początku wypowiedzieć ani słowa, jednak cały czas słuchał. Mimo wszystko czuł pustkę, która z dnia na dzień powiększała się. Przychodziła Emily, rodzice, a nawet Zayn, który jak gdyby nigdy nic też opowiadał mu wiele historyjek, pojawiali się nawet jego znajomi ze szkoły. Wszyscy oprócz niego.

Rankiem, dwudziestego czwartego grudnia, Harry zdołał wydusić z siebie pierwsze zdania. Tyle czasu czekał, aż będzie mógł zasypać lawiną pytać siostrę, więc jak tylko Emily przyszła do niego po wykładach, nie czekał długo. Dziewczyna zgromiła go i wyprawiła kazanie, że powinien się oszczędzać, ale on nie zważał na to. Chciał wiedzieć, co się stało i gdzie jest Louis, który dziś kończył dwadzieścia dwa lata.

- Harry…

- Powiedz. I tak nie będę na święta w domu, więc chociaż tyle zrób dla mnie. Nic mi nie będzie.

Ciemnowłosa przygryzła wargę, ale wiedziała, że nie powinna była trzymać tego w tajemnicy. Chłopak miał prawo wiedzieć, co się stało tamtego wieczora.

- Mieliście wypadek. Padał deszcz, było ślisko… stało się.- Emily mówiła powoli, nie patrząc mu w oczy.- Ktoś szybko zareagował i na szczęście twój stan nie był aż tak krytyczny. No tylko ta śpiączka i kilka połamanych kości, ale teraz już jest dobrze. I bardzo się cieszę.

Loczek zmarszczył czoło, ale nic nie rozumiał z chaotycznej wypowiedzi siostry. Nie mógł sobie też przypomnieć wiele. Jedynie jakieś fragmenty z kłótni między nim a Lou, ale i one były niewyraźne w jego wspomnieniach.

Emily uśmiechnęła się pocieszająco, jednak nadal nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy. Bała się powiedzieć całą prawdę, ale wiedziała, że osiemnastolatek i tak ją pozna. Szczególnie w ten dzień.

- Musieliście się strasznie wystraszyć i martwić, ale dobrze, że już jest okay.- wychrypiał, po czym przypomniał sobie o czymś jeszcze.- Potrzebny mi telefon. Rozumiem, że nie powinienem, ale daj mi swój. Muszę zadzwonić do Lou. Wiesz, ma dziś urodziny.

 - Harry…

- Tak wiem, pewnie zabroniliście mu do mnie przychodzić i zbliżyć mu się do mnie po tym wszystkim, ale to nie była jego wina. Sama powiedziałaś, że było ślisko i padał deszcz. Jestem dorosły i mam prawo przyjaźnić się z kim chcę! Proszę Emily, daj mi ten telefon!

Dziewczyna pokręciła głową, czując jak łzy, spływają po jej policzkach. Nastała chwila ciszy między nimi. Panna Styles doskonale wiedziała, co powinna teraz zrobić, co powiedzieć, ale bała się. Prawda była bolesna. Zbyt bolesna, szczególnie, jeżeli dotyczyła kogoś, kto przeżył w ciągu ostatniego roku wiele. Emily zdawała sobie sprawę jak jej brat może cierpieć, zwłaszcza prawie rok po śmierci Emmy i pomocy, jakiej udzielił mu Tomlinson.

- Emily?

- Harry, Louis…

Dotknęła jego dłoni, przymykając oczy. Loczek zmarszczył nos, zdziwiony reakcją siostry. Do tej pory myślał, że zabroniono szatynowi się z nim kontaktować, oskarżając go o spowodowanie wypadku. W końcu to on prowadził auto tamtego wieczora. Styles nie widział jednak w tym problemu. Pragnął tylko przytulić swojego chłopaka, złożyć mu życzenia, powiedzieć, jak bardzo go kocha.

…nie miał tyle szczęścia, co ty.

Emily ścisnęła mocniej dłoń brata, czując niesamowity ból w sobie i łzy, których już nie kontrolowała. Bardzo przeżyła wydarzenia z dziesiątego listopada, które odcisnęły się na życiu całej ich rodziny. Harry nie odpowiedział nic, kiedy usłyszał jej słowa. Pusto patrząc na przeciwległą ścianę, czuł jak po raz kolejny jego serce zostało wyrwane z piersi. Tym razem brutalniej, bo nagle, bez uprzedzenia. Jak małe zwierzę, które zostaje napadnięte przez olbrzymiego lamparta.

„Ludzie z natury są silni, ale nawet najtrwalsi mają swoje załamania. Szczególnie, kiedy te się powielają.”

Kiedy rok temu Emma oświadczyła ma tragiczną diagnozę, nie był świadomy, że kolejne dwanaście miesięcy tak bardzo zmieni jego świat. Że dokładnie po roku poczuje coś podobnego, co w chwili odejścia ukochanej. Nie wiedział, że w ciągu tak krótkiego okresu można stracić dwie najważniejsze osoby w swoim życiu. Ukochaną dziewczynę, z którą pragnął spędzić przyszłość i pozytywnie pokręconego chłopaka, który skradł jego serce. To go przerastało.

Trzy dni wcześniej, kiedy rodzice odebrali go ze szpitala, był wrakiem. Nic nie mówił, patrzył tylko pusto przed siebie, nie widząc sensu w dalszym życiu. Nic nie jadł, nie reagował na wołania, po prostu przestawał egzystować. Tak jak jego serce. Nikt nie wiedział, czemu aż tak bardzo zamknął się w sobie. Nikt prócz Zayna, który znał prawdę i po części żałował. Źle się czuł z myślą jak się wcześniej zachowywał. I mimo że Harry nie zwracał na nic uwagi, Malik zostawał z nim w pokoju i na głos mówił, jakim to był idiotą i jak bardzo tęskni za ich przyjaźnią. Wspominał stare czasy, kiedy byli jak bracia. Próbował odwrócić myśli Stylesa od cierpień. Ten jednak nie potrafił wrócić do życia. Pewnego dnia jednak poprosił przyjaciela o przysługę. I tak oto w Nowy rok, loczek stał przed grobem Emmy.

Z tęsknota patrzył na fotografię dziewczyny, która została umieszczona na płycie nagrobnej. Palące się znicze zapewniały go, że nadal wiele osób o niej pamięta i nie była osobą, o której szybko można zapomnieć. Był pogodzony z tym, że już jej nie ma, choć z przykrością uświadamiał sobie, że dokładnie rok temu jeszcze smakował jej ust i trzymał w swoich ramionach. Były to czasy, do których chciał wrócić. Kiedy miał wszystko i nie cierpiał. Tęsknił za nią, ale wierzył, że się nim opiekuje. Inaczej już by go tu nie było. W skupieniu przymknął oczy i wyszeptał kilka słów, po czym zapalił malutki znicz. Odszedł kilka kroków, dołączając do Zayna, który na niego czekał. Przyjaciel poklepał go po plecach, posyłając nikły, aczkolwiek pocieszający uśmiech.

- Zaprowadzisz mnie teraz do niego?- wychrypiał Harry, na co Malik kiwnął tylko twierdząco głową.

Idąc w milczeniu, chłopak Emily martwił się coraz bardziej o loczka, który jeszcze nie doszedł do siebie po wypadku. Starał się go jednak wspierać jak tylko mógł, dlatego nie sprzeciwiał się pokazania miejsca, gdzie złożono śpiącego Tomlinsona. Zayn był tam jeden jedyny raz, podczas pogrzebu, na który zresztą nie chciał iść. Zrobił to tylko dla Emily, która stwierdziła, że powinna się tam pojawić. Teraz więc brunet zatrzymał się kilka metrów przed znaną alejką, wskazując przyjacielowi dane miejsce.

Harry, czując gulę w gardle, szedł powoli i zbliżając się coraz bardziej, czuł narastający ból.  Nie chciał tu być. To miejsce nie miało prawa istnieć. Przynajmniej nie teraz. To nie powinno się  tak potoczyć…

Louis William Tomlinson wygrawerowane na ciemnej płycie złotymi literami, raziło go w oczy. Nie doszedł jeszcze wystarczająco blisko, kiedy zakręciło mu się w głowie. Bolało. Widok grobu niesamowicie go bolał, wręcz ponownie ranił. Brunet zatrzymał się, chowając twarz w dłoniach. Zayn, widząc, w jakim stanie jest przyjaciel, wziął oddech i szybko do niego podszedł. Harry nie wytrzymał i kiedy Malik objął go ramieniem, najzwyczajniej w świecie położył głowę na jego barkach i rozpłakał się. Dopiero słone łzy i cierpienie uświadomiło Zaynowi jak głębokim uczuciem Styles obdarzył Louisa Tomlinsona.

Byłeś dla mnie wszystkim,

A ja pokazałem ci nowy świat.

Możesz być pewny, że póki będziesz sobą,

Ja cię nigdy nie opuszczę.

*

A więc mamy rozdział szósty, który kończy przygodę zwaną Larry. Mam nadzieję, że jakoś mi się udało z tym paringiem i nie jest to takie straszne jak mi się wydaję. Opinia należy do was :) Następna notka to krókie zapoznanie z Niallem i kolejną odsłoną Harry'ego. W sumie to doszłam do wniosku, że nie skupiam się w tym opowiadaniu na uczuciu "miłosć",a raczej na psychice i tym, co wynika ze straty...nieważne. Jest już późno. mimo wszystko, dramtycznie jest. I będzie nalej, a nawet jeszcze bardziej, gdyż pojawiać sie będą nieco niezrozumiałe sytuacje. Mogę wam obiecać, że Niall nie będzie prosta postacią.

Ale się rozgadałam :) Mimo wszystko dziękuję wam za bycie tutaj ze mną i zapraszam na kolejną odsłonę, już pomału Narry'ego :)

Pozdrawiam <3