Rozdział 13 - Nothing Like Us

„Kiedy kochamy jesteśmy zdolni do wszystkiego; powoli wariujemy.”

- Myślałem, że on czuje to samo. Ale najwyraźniej sprawiał tylko dobre wrażenie. Chociaż sam nie jestem tego pewny; nie zauważyłem, a może też i nie chciałem zwracać uwagi na jego zachowanie w stosunku do mnie inne niż te, które mi odpowiadało. Kiedy spędzaliśmy czas wśród ludzi pozostawaliśmy najlepszymi kumplami, co lubiłem, bo zawsze myślałem, że dla bliskiej osoby nie wystarczy być tylko partnerem w łóżku, ale i dobrym przyjacielem. A my nimi byliśmy. Żartowaliśmy, wychodziliśmy razem na miasto, do znajomych. Znosiłem nawet obecność Blair, która nic nie podejrzewała. A nawet gdyby, nie interesowałoby mnie to, póki nie wpłynęłoby na naszą relację z Liamem.

Tamten okres wspominam najmilej w całym moim życiu. Nauczył mnie kochać, sprawiać przyjemność, pokazał mi świat z innej perspektywy, gdzie wychodzi się ze schematu stereotypowego człowieka i żyje tak, jak się chce. A raczej jak pragnie osoba, którą kochamy. Byłem gotowy zrobić dla niego wszystko i tak też to funkcjonowało. Pamiętam jak Blair zachorowała, a on wyjechał akurat z miasta. Zadzwonił do mnie i prosił, abym ją odwiedził, zaopiekował się nią. Nie powiem, że było mi to na rękę- zajmować się dziewczyną swojego chłopaka. Nie brzmi to dobrze, ale jakoś się przełamałem i spędziłem z nią kilka dni. Najgorszych w tamtym czasie. W momencie, kiedy nie spała albo nie tonęła w lawinie chusteczek opowiadała mi o tym, jaki to Liam jest kochany i dobry. Godzinami słuchałem jak mówiła o ich miłości. Wtedy myślałem jak bardzo jest ona zaślepiona i zrobiło mi się jej szkoda. Bo przecież on wiecznie mnie zapewniał, że to ja jestem najważniejszy. I ciągle to sobie powtarzałem zza fałszywego, pełnego politowania uśmiechu.

- I przez cały czas żyliście w takim chorym układzie?

- Harry, on nie był chory. To było jego podwójne życie, które zauważyłem dopiero po fakcie. Wcześniej cały czas miałem nadzieję, że któregoś dnia Blair odejdzie i zostawi nas samych. A wtedy wszystko będzie piękne i nic nam już nie stanie na przeszkodzie. Ale gdyby tak było, to teraz bym ci o tym nie opowiadał. I uprzedzając twoje pytanie, po tamtym wydarzeniu zaczęło się właśnie komplikować.

Liam przyjechał kilka dni później. A ja nawet o tym nie wiedziałem. Dopiero po trzech dniach przyszedł do mnie, aby podziękować za opiekę nad nią. Myślałem, że wybuchnę śmiechem. Nie widzieliśmy się tak długo, a on gadał tylko o niej, jakby nic więcej go nie interesowało. Bolało. I to bardzo. Ale tamtego dnia zacisnąłem zęby i starałem się cieszyć tym, że jest przy mnie.

- Blair była bardzo zadowolona, że spędziłeś z nią czas.

- Przestań, nie gadajmy już o tym. Zrobiłem to tylko dla ciebie.

- Wiem, ale nie mogę jej o tym powiedzieć, więc wymyśl jakąś wymówkę, bo powiedziała, że chce cię zaprosić na kolację w przyszłą sobotę.

- Żartujesz, nie myślisz chyba, że przyjdę.

- To dużo dla mnie znaczy.

- Kiedy to się skończy? Kiedy będziemy mogli być razem, tak naprawdę?

Zawsze, kiedy rozpoczynałem o tym mówić, on się tylko uśmiechał i wszelkimi sposobami zmieniał temat. Ale ja się nie poddawałem. Miałem dość podwójnego życia, udawania. Miesiące mijały a ja nadal musiałem się ukrywać. Być Niallem Horanem. Tym chłopakiem, co ciągle chodził za wspaniałym Liamem Paynem. Jeszcze za czasów szkolnych jakoś dawałem radę, chociaż nie było łatwo, kiedy ludzie sami spostrzegali, że jestem trochę inny. Ale ja po prostu nie chciałem nikogo innego niż on, byłem mu wierny. Jednak szkoła się skończyła, a ja nie myślałem o studiach, odkąd dowiedziałem się, że on też robi sobie rok wolnego. Teraz dostrzegam to, jak ślepo byłem w niego zapatrzony. Powoli zacząłem wariować.

„Tak bardzo pragnąłem jego serca dla siebie, że niszczyłem wszystko to, co czyniło mnie szczęśliwym.”

- Co masz na myśli?

- Blair doprowadzała mnie do szału. I za każdym razem, kiedy on mówił o niej przy mnie, coś się we mnie gotowało. Zazdrościłem im tego, że tak otwarcie mogą być ze sobą. Że on może o niej mówić, chwalić się nią przy innych, pocałować, kiedy wychodzili razem. Wiele razy mu to wytykałem, jak już zostawaliśmy sami, ale on tłumaczył mi, że przecież to ona jest jego dziewczyną.

- A ja? Kim ja jestem?

Nie odpowiadał od razu. Podchodził tylko, brał mnie w ramiona i trwaliśmy tak kilka minut w ciszy. Dopiero po tym, niemal szeptem, z uśmiechem na twarzy mówił jak bardzo mu na mnie zależy, jak ważną osobą jestem w jego życiu. A ja mu wierzyłem. Przepraszałem za zwątpienie, całowałem jego usta i dałem ponieść się chwili, odlatywałem do krainy, w której byliśmy tylko my, szczęśliwi i zakochani.

I tak za każdym razem. Przez około pół roku. Często się kłóciliśmy, padały słowa, których oboje nie chcieliśmy powiedzieć, ale nie kontrolowaliśmy tego. Zawsze któryś wtedy odchodził, aby wrócić na drugi dzień, przeprosić, błagać o wybaczenie. I przeważnie byłem to ja. Nie potrafiłem odejść tak na zawsze, zbyt bardzo go pragnąłem. Ale jednocześnie zaczynałem nienawidzić, kiedy widziałem ich razem i musiałem przybrać maskę przyjaciela, który cieszy się z ich szczęścia. A taka sytuacja pojawiła się, kiedy pewnego wieczora razem z kilkoma innymi znajomymi spotkaliśmy się razem u nich w mieszkaniu; Blair wtedy o mało nie wybuchła ze szczęścia, kiedy oznajmiła wszystkim, że Liam się jej oświadczył. Możesz to sobie wyobrazić? Wszystko działo się dla mnie jak w zwolnionym tempie. Ona uśmiechnięta od ucha do ucha prawie podskakiwała z radości, on z pogodnym, spokojnym wyrazem twarzy przyjmował gratulacje od znajomych, a ja stałem zupełnie zaskoczony w drugim końcu pokoju i chciałem jak najszybciej zniknąć. Czułem się oszukany, upokorzony i zdradzony. Nic mi o tym nie powiedział; dzień wcześniej zapewniał mnie o swoich uczuciach!

- Co to ma być?- wybuchłem, kiedy poszedłem za nim do kuchni. Byliśmy sami, gdyż wszyscy inni słuchali relacji Blair.

- To nie tak jak myślisz, uspokój się.

- Oświadczyłeś się jej!

Byłem roztrzęsiony, nie wiedziałem, co się ze mną dokładnie działo. Nie wiem, co chciałem usłyszeć, ale, kiedy mi odpowiedział, że „tak jakoś wyszło”, roześmiałem się. Później tłumaczył się jeszcze, że tego nie planował, a jednocześnie oznajmił, że liczy na to, że między nami nic się nie zmieni.

- Zależy mi na tobie, ale nie mogę jej teraz zostawić.

- I jak to ma wyglądać? Wiesz jak mi ciężko? Może jeszcze zostanę drużbą na twoim ślubie, co?

- Niall, zapewniam cię, że moje uczucia co do ciebie ciągle są takie same, nic się między nami nie zmieni, obiecuję.

I wtedy zrobiłem najgłupszą rzecz w całym moim życiu. Gdybym go zostawił wtedy w tej kuchni, może to wszystko poukładałoby się inaczej. Byłbym wściekły i rozżalony, ale uwolniłbym się od tego wszystkiego. Może i bym zapomniał, szybciej poukładał sobie życie. Ale byłem głupi i mu uwierzyłem. Objąłem go niby po przyjacielsku, przelotnie szepcząc mu do ucha, że mam nadzieję na wynagrodzenie tego w nocy. On się roześmiał i wszystko wróciło do normy. Tylko że spędzaliśmy od tego momentu coraz mniej czasu, chociaż z początku było go więcej, ale minęło. Usprawiedliwiał się tym, że ma urwanie głowy, ale wszystko mi wynagrodzi. Ciągle słyszałem zapewnienia o tym, jaki jestem wyjątkowy, cudowny, jak bardzo go uszczęśliwiam. Nie mówił nic o Blair, ani o tamtym życiu. A ja myślałem, miałem głupią nadzieję, że ich związek chyli się ku upadkowi.

- A nie myślałeś, aby jej o was powiedzieć? Wiem, że to głupie, ale jednak byś ich rozdzielił...

- Próbowałem. I to nie raz. Ale nie mogłem, nie byłem w stanie jej zranić. To jest dopiero głupie, nienawidziłem jej, ale nie potrafiłem zranić. Za każdym razem, kiedy szedłem do niej z zamiarem powiedzenia o wszystkim, otwierała mi drzwi z uśmiechem, przytulała, kazała usiąść na sofie i przynosiła coś do picia. A później opowiadała jak bardzo się cieszy, że jestem w ich życiu. Śmieszne, prawda? Ale z jej punktu widzenia byłem dla nich jak członek przyszłej rodziny, prawie jak brat. Pewnego dnia próbowałem być na to odporny, ale wtedy nastąpiło coś, czego obawiałem się najbardziej. 

„Wszystkie chwile w naszym życiu mają podobny schemat. Najpierw wjeżdża się powoli na górę, ku szczęściu, a później wagonik przyspiesza, gwałtownie kierując nas ku przepaści cierpienia.”

Spytała się wtedy, czy już zdecydowałem się na bycie drużbą Liama. Z początku mnie zatkało, ale po chwili stwierdziłem, że może być to dobra okazja na wyznanie wszystkiego. Wtedy i ślub, i wszystko inne by zniknęło. Tak jak i ona. Jednak nie dane mi było dojść do słowa; Blair cały czas mówiła o tym jak była zaskoczona, kiedy Liam jej się oświadczył. Nie sądziła, że nastąpi to tak szybko… Mówiła, mówiła, mówiła, aż dotarło coś do mnie.

- Jesteś w ciąży? - Tamto pytanie zadałem cicho, nie chcąc usłyszeć odpowiedzi, jednak dziewczyna spojrzała na mnie zaskoczona, ale uśmiech nadal nie schodził jej z twarzy.

- Myślałam, że Liam powiedział ci już dawno? A nie? Czyli ten pomysł z zaręczynami nie należał do ciebie…

Więcej jej nie słuchałem. Reagowałem znikomo na jej pytania, kiwałem bądź kręciłem głową, chciałem szybko zniknąć. Stało się też jasne, czemu nie miał dla mnie czasu i ciągle mówił, że nie może jej zostawić. Tworzyła się prawdziwa rodzina. A ja coraz częściej czułem się intruzem w ich życiu.

Wieczorem, po rozmowie z Blair, kiedy już byłem w domu, przyjechał Liam.  Nie mówił za wiele, kiedy rozżalony próbowałem wyrzucić go z mojego życia. Ale nawet wtedy, kiedy wszystko się waliło, znowu wyjął swoją tajną broń, faszerował mnie tymi słówkami, jaki jestem wspaniały, że to wytrzymuję, jaki kochany, że go jeszcze nie wywaliłem z domu… A kiedy widział, że nie robi to na mnie aż takiego wrażenia, z jego ust padły słowa, na które czekałem długo. Ja wiem, że to głupie i typowe dziewczyn, ale kiedy jest się w tak dziwnej sytuacji, aż tak bardzo się kogoś kocha, oczekuje się tego, że druga osoba równie mocno coś czuje. Zaczarował mnie nimi. I wszystko pozornie wróciło do starego porządku na dobre kilka miesięcy. Czasem starałem się nie myśleć o tym, że Blair nadal jest w naszym życiu i zastanawiałem się nawet nad tym jak będzie za jakiś czas. Oddalałem myśl o ich zbliżającym się ślubie, jednak pojawiały się chwile, w trakcie których próbowałem wyobrazić sobie lepszy scenariusz tego wszystkiego. W tej wizji czasem pojawiało się nawet ich dziecko, dla którego byłem świetnym wujkiem; miałem nadzieję, że ich małżeństwo nie potrwa wtedy długo i jakoś to się ułoży. Ale marzenia były tylko marzeniami. Rzeczywistość mnie niszczyła. 

Jak tylko mogłem, starałem się unikać przyszłej pani Payne, jej rosnącego brzucha i wielkiego uśmiechu, który wszystkim oznajmiał „jestem szczęśliwa!” Ale jako dobry przyjaciel i drużba pana młodego nie mogłem wzbudzać podejrzeń, więc nie udało mi się całkiem jej unikać. I w trakcie jednego wspólnego spotkania, podczas którego o mało co nie zwymiotowałem słuchając po raz enty „cudownej historii życia” Blair, coś we mnie pękło. Korzystając z okazji, kiedy dziewczyna wyszła do łazienki, powiedziałem mu, że już więcej tego nie wytrzymam. Słuchał mnie, ale próbował też uspokoić, zapewniał, że nie potrwa to długo i później nie będę musiał jej oglądać, znowu będziemy mogli być tylko razem, tak jak kiedyś, nocami, u mnie. Prychnąłem, oświadczając, że nie tego chcę. I patrząc nerwowo w stronę, gdzie zniknęła Blair, postawiłem mu ultimatum.

- Powiedziałeś, że mnie kochasz.

- Kocham, zobaczysz, będzie jak dawniej.

- Nie, Liam. Musisz dokonać wyboru. Tak będzie lepiej dla wszystkich.

- Co? Chyba żartujesz?! To nic nie znaczy…

- Kochasz mnie?

Nie spodziewałem się jednak jego reakcji. Mówił, co do mnie czuje, zapewniał o przyszłości. Ale postawiony pod murem pokazał chyba swoją prawdziwą twarz. Momentalnie zastygł i spoglądając w stronę drzwi, nie wahał się długo.

- Kocham, ale każda przygoda ma jednak swój koniec.

- Przygoda?

- Bardzo cudowna, ale wybacz… W tej chwili muszę myśleć o mojej rodzinie. Będę ojcem i jeżeli nie chcesz dalej tego kontynuować to znasz odpowiedź.

- Byłem przygodą…

- Chwilą zapomnienia, Niall, naprawdę dużo dla mnie znaczysz, dzięki tobie zapominam o całym świecie, ale kiedyś muszę dorosnąć i jeżeli ty nie chcesz…

- Nie wierzę, skończ już.

- Niall…

Nie słuchałem go więcej i próbując nie wybuchnąć tam, przy Blair; szybko udałem się do wyjścia i trzaskając drzwiami, uciekłem. Słyszałem w prawdzie jak mnie woła, ale nie zareagowałem. Nie chciałem się nawet obejrzeć. Pewnie wrócił do domu, do niej, przytulił ją i może gdzieś tam w głowie mignęło mu, że wreszcie rozpocznie normalne życie, bez tego dziwnego chłopaka, którego kilka lat temu wciągnął w swoje życie.

„Każda przygoda ma swój koniec, a wtedy rozpoczyna się kolejna, która może okazać się o wiele lepsza.”

- I co było dalej?- Harry odchrząknął, kiedy Niall milczał już dobrych kilka minut. Nie wiedział, ile spędził czasu wsłuchując się w opowieść blondyna, ale nie przejmował się tym; chciał tylko go zrozumieć, lepiej poznać. 

- Odszedłem i rozpoczął się najgorszy etap w moim życiu. Wszystko się rozsypało. Miałem jeszcze nadzieję, że zadzwoni, wróci, ale po tym wszystkim on już więcej się nie pojawił.- westchnął, jednak nie okazał żadnych emocji, jakby był już pogodzony ze swoim losem.- Podobno mają synka, wzięli też ślub… Z pewnością Blair nic nie wie o tym, co działo się, kiedy Liam był ze mną sam na sam. I nigdy się nie dowie.

- Mówisz, że wszystko się rozsypało, ale kiedy się poznaliśmy...- loczek doskonale pamiętał, że to Niall w dziwny sposób sprawił, że się spotkali i wcale nie wyglądał na osobę, która ma na swoim koncie taką historię. To on zaoferował mu przecież pomoc.

- Pomógł mi ktoś z naszej paczki, mojej i Liama. Był taki sam jak my, ale nie wiedziałem o tym wcześniej; zaznaczę tylko, że byliśmy tylko znajomymi, chociaż teraz gdybym mógł, nazwałbym go nawet przyjacielem.

- Gdybyś mógł?

- Miałem opowiedzieć tylko o Liamie, a to już inna historia, Harry.

Przeszłość sprawiła, że tu jestem

Może nadal bolą wspomnienia o niej,

Ale dzięki tobie staram się skupić na przyszłości.

*

Znowu troszkę dłuższa przerwa, ale i tak nie za wielka. Jestem nawet zadowolona z rozdziału (nie jestem jednak pewna co do błędów, jak zwykle zresztą). Pechowa 13 za nami! Z tego, co wyliczyłam zostało mi jakiś 6 rozdziałów jeszcze (co z moim pisaniem wróży sporo czasu haha), ale do końca roku mam plany uporać się z tym opowiadaniem. 

Dziękuję wam za miłe komentarze; nawet nie wiecie jak bardzo mnie cieszą i motywują do dalszego pisania. To dzieki wam jescze nie przerwałam i nie zostawiłam tego. Może to brzmi banalnie, ale tak własnie jest. Mam nadzieję, że Was nie zawiodę.