Rozdział 11 - Please be mine

„Wystarczy chwila, mały moment, aby uśmiech zagościł na twarzy bliskiej osoby, a wtedy samemu przez sekundę jest się szczęśliwym. ”

Słońce górowało wysoko na niebie, kiedy trójka uśmiechniętych osób siedziała przy jednym ze stolików w letnim ogródku miejscowej kawiarni; rozmawiali, żartowali, cieszyli się spokojem i normalnością chwili. Wydawali się być naprawdę beztroskimi ludźmi, których największe zmartwienie polegało na ułożeniu listy sobotnich zakupów. Była to miła odmiana dla Emily, która bała się, że już nigdy nie spędzi tak radośnie czasu ze swoim bratem. Co prawda, kiedy Harry zadzwonił kilka godzin wcześniej do Zayna, aby dowiedzieć się, co u niego i panny Styles, ten był wyjątkowo zdziwiony, a nawet zaniepokojony swobodnym tonem, jakim operował przyjaciel. Razem z dziewczyną już od jakiegoś czasu zauważał zmiany zachodzące w chłopcu o kręconych włosach, i te pozytywne, i te mniej ich pocieszające. Mimo wszystko Harry był według nich w o wiele lepszym stanie niż kilka tygodni wcześniej, dawali mu jednak czas, aż samodzielnie będzie w stanie wrócić do duchowego i fizycznego świata wśród ludzi. A ten powrót był bardzo długi.

Styles mimo uśmiechu i entuzjazmu, jaki towarzyszył mu podczas spotkania z siostrą i jej chłopakiem, nadal pozostawał tym samym człowiekiem, który coraz bardziej próbuje się odizolować od wszystkiego. Nikt, poza Niallem, nie zdawał sobie sprawy z życia, jakie toczy brunet, a on sam nawet nie zamierzał o tym wspominać. Skupiał się natomiast na bardziej ogólnych tematach, nie chcąc już niczym martwić swojej siostry, a szczególnie jeżeli miałoby to dotyczyć jego problemów z alkoholem czy eksperymentami z lekami, które co chwila ginęły z apteczki matki. Harry nie widział w tym nic złego; pomagało mu to żyć z dnia na dzień.

Popijając czarną, aromatyczną kawę odpowiadał z zadowoleniem na pytania Emily, która ze szczęścia unosiła się prawie nad ziemią; żartował z Zaynem tak jak za dawnych lat, kiedy to jego największym utrapieniem było dopasowanie butów. Brakowało mu tego i cieszył się, że mógł spędzić trochę czasu z bliskimi mu ludźmi. Jednymi z nielicznych, którzy mu zostali. Może się zmienił, jednak nadal pozostawała w nim cząstka tego samego chłopaka, którego zgubił, a może pozostawił gdzieś na drodze swojego losu.

- Czyli mówisz, że się zakochałeś? To cudownie!- Emily niemal pisnęła zadowolona, kiedy brat przytaknął na jej pytanie. – Wiem, że nie znacie się aż tak długo, ale jestem pewna, że będziesz szczęśliwy z Ally.- dokończyła upijając łyk z filiżanki. Od kilku tygodni, a nawet miesiące wiedziała, że Harry utrzymuje kontakt z jej znajomą. Nie myśląc długo, pomyślała, że to właśnie ona wpadła w oko jej bratu. Perfekcyjny obraz zburzył szybko Zayn, którzy odchrząknął znacząco. Dziewczyna spojrzała na jego rozbawioną twarz, a później na onieśmielonego brata, nic nie rozumiejąc.- No co?

- Wiesz, kochanie, Allegra jest świetną dziewczyną, ale chyba nie w guście Harry’ego. No, wydaję mi się, że nie o to chodziło.

- Ojć. Wybacz, Hazz.- brunetka przygryzła wargę.

Czasami zupełnie zapominała o tym, co usłyszała od swojego chłopaka. Nie była źle nastawiona, traktowała brata tak jak zwykle; to że podobali mu się chłopcy nie czyniło go gorszym, a Emily w pełni to akceptowała. Jednak gdzieś w środku było coś, co zapomniało o tym fakcie. Obraz ciemnowłosego nastolatka zakochanego bez pamięci w swojej dziewczynie. Śmierć Emmy odbiła się na wszystkich, którzy ją znali i miała jakiś udział w ich życiu.

- Nic nie szkodzi. Wiele osób jeszcze nie przywykło.- mruknął loczek, unikając wzroku nieco speszonej siostry. – A z Ally się tylko przyjaźnimy.

- Ale to pewne, tylko faceci?

- Nie wiem, Zayn. Nie potrafię tak tego określić. To nie jest takie proste.- Harry wypuścił powietrze ustami, próbując jakoś odpowiedzieć na pytanie przyjaciela. – Nie masz czasem tak, że idziesz ulicą i po prostu widzisz, że podoba ci się ktoś. Tak po prostu?

- Ze względu na to, że nie chcę wylądować dziś na sofie w salonie, wolę nie odpowiadać na to pytanie.- roześmiał się Malik, kątem oka patrząc na swoją dziewczynę, która tylko pokręciła głową. – Ale załóżmy, że coś tam mi rozjaśniłeś.

- Jeżeli cię to pocieszy, Emily, nie odbiję ci go.

- Wielkie dzięki!- cała trójka roześmiała się, szczerze będąc w dobrym nastroju. Po chwili jednak pierwsza odezwała się brunetka, która zadowolona była, że po raz pierwszy od dawna udało jej się spędzić tak dobrze czas z bratem.- Mimo wszystko, Hazz, mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy.

- Dzięki, powoli odzyskuję spokój.

„Zamknięci we własnym świecie pragniemy szczęścia, nie dostrzegamy, że ciemność otacza nas coraz bardziej.”

Póki trwał sierpień i rodziców Harry’ego nie było w domu, czuł się on nieco spokojniej. Często zapraszał do siebie Nialla, z którym spędzał czas tak jak zwykle do tej pory to bywało. A nawet lepiej; zdarzały się chwile, kiedy beztrosko, jak zwykli ludzie w ich wieku, po prostu śmiali się, rozmawiali, grali na Playstation. Były momenty, w których loczek zapominał o całym ciężarze, który spadł na jego życie i im dłużej to trwało, tym rzadziej sięgał po pewne wspomagacze. Spotykał się z Emily, Zaynem, z którym relacje jeszcze bardziej się poprawiły. Jednak gdy zostawał sam, coś pękało. Za myśli kłębiło się w jego głowie, za bardzo go to przytłaczało. Pod koniec sierpnia, kiedy rodzice wrócili z wakacji, wszystko wróciło do normy sprzed ich wyjazdu. Chłopak często wychodził z domu, spędzał czas u Nialla, włóczył się po mieście. Jak ognia starał się unikać rodziców, którzy nie rozumieli, co dzieje się z ich dzieckiem.

- Jak źle się czujesz tutaj to może powinieneś sobie coś wynająć?- powiedział blondyn, kiedy pewnego dnia razem z Harrym siedzieli u niego w pokoju.

Państwo Styles nawet nie zareagowali na przyjaciela ich syna, kiedy ten pierwszy raz odwiedził Harry’ego w jego domu. Ufali radom córki, która zapewniała, że jest coraz lepiej z jej bratem i sami niedługo to zobaczą.

- Myślałem o tym, ale za nic mi nie pozwolą. W sensie, nie opłacą mi mieszkania, póki nie pójdę gdzieś na studia czy, cytuję, nie wrócę do normalności.- zielonooki uśmiechnął się smutno, podrzucając miniaturową replikę piłki koszykowej. – Więc jestem uziemiony.

Niall mruknął coś pod nosem, podchodząc do okna. Jakiś czas obaj milczeli, nie odczuwając dyskomfortu; każdy z nich miał własny świat, do którego uciekał myślami. Dopiero po jakiś kilku minutach obaj wrócili do rzeczywistości, kiedy do pokoju syna weszła pani Styles.

- Harry, gdzie się podziały moje tabletki przeciwbólowe? Te na nadciśnienie?- bez żadnego uprzedzenia kobieta podeszła do ciemnowłosego, patrząc mu w te same zielone oczy, które ma jej mąż.

Chłopak wzruszył ramionami, nie za bardzo chcąc rozmawiać z matką. Wiedział, że jeżeli coś wspomni o tym, że raz czy dwa podebrał lekarstwa, nie będzie spokoju; nie chciał znowu widzieć się ze sztabem terapeutów, których zwołali rodzice, kiedy się załamał po śmierci Emmy. Teraz miał nad sobą kontrolę.

- Nie brałam wszystkich do Hiszpanii, a teraz praktycznie ich nie ma.- nadal zero reakcji ze strony Harry’ego, który chcąc wypaść na niewinnego wpatrywał się prosto w oczy matce. Niall natomiast przyglądał się całej scenie, stojąc pod oknem. Nie odzywał się, wiedząc, że nie jest to jego sprawa. Współczuł trochę przyjacielowi, jednak gdzieś w środku pojawiło się ukucie zazdrości. Bo mimo wszystko każdy martwił się i przejmował Harrym. Zupełnie inaczej niż u niego w domu.- Jeżeli masz jakieś problemy, wiesz, że zawsze możesz nam o tym powiedzieć, prawda?

Brunet kiwnął głową, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Zrezygnowana kobieta przymknęła oczy, po czym po chwili wyszła z pokoju syna. Nie wiedziała już jak może do niego dotrzeć, nic nie pomagało; Harry coraz bardziej się oddalał.

- Wybacz za nią.

- Spoko, martwi się. Ale to nic. Nie przejmuj się takimi głupstwami. Jeżeli to ci pomaga, to najważniejsze.- Niall uśmiechnął się lekko, podchodząc do loczka, który odwzajemnił gest. Nie myśląc długo wyszedł mu naprzeciw, przytulając się do blondyna, który bez wahania go objął.

- Cieszę się, że mam ciebie.

„Czasem trzeba szerzej otworzyć oczy, aby dostrzec kogoś, kto naprawdę myśli o tobie, martwi się i cieszy razem z tobą.”

- No to chyba jest już całkiem dobrze u ciebie?- Ally uśmiechnęła się, kiedy Harry skończył relacjonować jej, że ostatnimi czasy coraz częściej spotykał się ze światem. Starał się co prawda nadal izolować, jednak bywały dni, kiedy wychodził ze swojej skorupy i miał ochotę się komuś wygadać. Tak było tego ranka, kiedy po śniadaniu zadzwonił do Allegry. Dziewczyna z radością zgodziła się na spotkanie; może zdawała sobie sprawę z tego, iż między nimi do niczego by nie doszło, jednak lubiła z nim rozmawiać, spędzać czas, wsłuchiwać się w jego podekscytowany głos, kiedy z pasją o czymś mówił, a takich chwil było mało.

- Nie jest źle, ale dobrze… Ciężko wrócić do stanu, kiedy było dobrze, nie wiedząc jak powinien wyglądać.- mruknął loczek, opierając rękę o oparcie ławki.- Ale mam też oparcie w kimś.

- Coś poważnego. Emily wspominała, że się zakochałeś.

- O nie.- wyszeptał, wiedząc do czego to zmierza.

Ally roześmiała się, opowiadając jak panna Styles zrelacjonowała jej spotkanie z bratem. Pominęła kwestie tego, że Em podejrzewała, że są parą i swoje rozważania na temat tego, że trochę tego żałuje. Sama szatynka przyznała jej się do tego, że Harry podoba jej się, jednak zdaje sobie sprawę ze swojej skreślonej pozycji. Chłopak przyznał, że trochę dziwnie to wyszło, ale sam starał się dostrzec nieco humoru w tej sytuacji. Nie było jego winą, że stało się tak a nie inaczej.

- To jaki jest?- Ally przygryzła wargę, posyłając przyjacielowi ciekawskie spojrzenie. Ten natomiast tylko pokręcił głową, szeptają „tylko nie to”. – Żartuję przecież, ale jak chcesz to zawsze możesz mi powiedzieć o wszystkim, wiesz o tym?

- Jest takie coś…-  Harry zawahał się, zastanawiając czy dobrze robi, jednak było już za późno. Dziewczyna podjęła temat, zachęcając go do rozwinięcia. Brunet wciągnął nosem powietrze, po czym zaczął opowiadać o swoich coraz większych problemach dotyczących i alkoholu, i lekarstw. Mówił o tym, iż nie może przestać, łykając różnorodne rzeczy; pomaga mu to odetchnął, pozbyć się nachalnych myśli, które krążą w jego głowie. Szatynka słuchała cierpliwie, coraz bardziej martwiąc się o przyjaciela, którego nie podejrzewałaby o coś takiego.- Nikt o tym nie wie. Tylko Niall. I chciałbym, aby tak zostało.

- Harry, jeżeli mam być szczera to wkopałeś się w totalne bagno. Nie jestem w stanie ci pomóc ot tak. Z tego, co mówisz twój przyjaciel nie widzi w tym problemu, ale to nie jest prawda. Im dłużej to robisz, tym większą krzywdę sobie wyrządzasz.

- Ale pomaga.

- Są szybsze sposoby, aby dostać się do kostnicy.- odpowiedział pochmurnie Allegra, za co została zmierzona wzrokiem przez loczka. Nadal jednak mówiła, starając się uświadomić mu jak źle postępuję. Bez skutecznie, gdyż Harry spoglądając na wyświetlacz w telefonie szybko poderwał się z ławki.- Coś się stało?

- Zapomniałem o spotkaniu z Niallem, dokończymy to innym razem okay?

- Harry…

Dziewczyna chciała coś jeszcze powiedzieć, ale została tylko przytulona przez ciemnowłosego chłopaka i opuszczona, gdyż ten pobiegł natychmiast w stronę wyjścia z parku. W jednej sekundzie wyparowały mu z głowy słowa panny Mayers, na miejscu których pojawił się obraz blondwłosego anioła, dzięki któremu życie Harry’ego uległo zmianie.

„Nigdy nie wiesz, kiedy twoje serce otworzy się na nowo i zacznie kontrolować całe twoje życie.”

Przybiegłszy jak szybko było można pod kamienicę, w której mieszkał Niall, Harry ledwo złapał oddech wchodząc po starych, zapuszczonych schodach. Nie miał pewności co do postawy przyjaciela, jednak od razu na wejściu przeprosił go za spóźnienie. I nic by się nie wydarzyło, bo Horan był w dobrym nastroju, gdyby loczek nie zaczął się tłumaczyć. Wspominając brak poczucia czasu i spotkanie z Ally, chłopak nie zdawał sobie sprawy z tego jak bardzo poruszy to blondynem. Ten momentalnie naskoczył na niego, że ma gdzieś ich przyjaźń; zaczął zarzucać mu wykorzystanie; że nie jest mu już potrzebny skoro ma innych przyjaciół; aby się do nich wynosił. Styles z niedowierzaniem słuchał coraz to nowszych bzdur, które padały z ust jego rozmówcy. Już miał mu zarzucić parę spraw, kiedy przyszła mu do głowy nieco irracjonalna myśl. Nie chciał w nią wcześniej uwierzyć, jednak wybuch Nialla, dał mu nadzieję w jej prawdziwość.

- Jesteś zazdrosny. Zależy ci.- Harry wyszeptał cicho dwa krótkie zdania, czekając na reakcję blondyna.

- Oczywiście, myślałem, że to logiczne. Przyjaźnimy się nie.- ten uspokoił się nieco, odchrząkując. Spokój bruneta lekko go zaskoczył, jednak sam nie wiedział czy jest gotowy na to, co zapowiadał ton loczka.

- Tak, ale nie to miałem na myśli. Zależy ci na mnie.- Styles przełknął ślinę, robiąc krok do przodu. Sam nie wiedział, co nim kierowało, jednak nie mógł się już cofnąć. Wpatrywał się w blondwłosego chłopaka, który robił wszystko, aby tylko na niego nie spojrzeć.- W ten sposób. Czuję coś do ciebie. I mam wrażenie, że ty też.

- Nie powinieneś pić o tej porze.

- Ja pierdole, Niall, spójrz na mnie!- ciemnowłosy potrząsnął lekko swojego rozmówcę, zmuszając, aby ten podniósł wyżej głowę. W jego niebieskich oczach zauważył ten co zawsze smutek, ale też coś jeszcze. Strach?- Oszczędzę nam obu tych mdlących czułości, ale do cholery, chcę wiedzieć. To wszystko, te spotkania, rozmowy, głupie sceny, jak ta przed chwilą…

- Co mam ci powiedzieć? Tak, zależy mi? Zostań? Nie chcę znowu stracić kogoś, na kim mi zależy.

- Nigdzie się nie wybieram i mam nadzieję, że ty też nie.- Styles uśmiechnął się lekko i powoli dotknął dłoni blondyna, który złapał się jej jak tratwy ratunkowej, zaciskając obie w mocnym uścisku. Po krótkiej chwili Niall wciągnął nosem powietrze i nachylił się w stronę ciemnowłosego chłopaka, aby go pocałować. Ten jednak odsunął głowę.- Nie.- niebieskooki zamrugał kilkukrotnie, nic nie rozumiejąc.- Jeżeli ma się udać, chcę usłyszeć twoją historię.

- Nie bądź śmieszny, to nic ciekawego.- z początku Niall nie zamierzał się na nic godzin, jednak widząc, że loczek nie odpuszcza, przymknął na moment powieki. Nie miał wyboru, a pragnął być z Harrym, już od dawna; wysyłał sygnały, mówił praktycznie otwarcie o tym, jednak wiedział, że czas nie był odpowiedni. Teraz natomiast on sam do niego przyszedł z tym. Sam też tego chciał.- Okay, ale mam jeden warunek.

Chciałbym patrzeć na twój uśmiech godzinami

Spędzać z tobą każdą swoją chwilę

Kochać cię i być kochany

Bądź mój, proszę.

*

Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Zawaliłam, ale hej, powróciłam. Zmotywowała mnie data. Aczkolwiek nie wiem czy trafna, jednak umowna, bo dokładnie rok temu opublikowałam prolog! jejć, uznajmy to za pierwszą rocznicę give me your life. Opowiadania, które miało się potoczyć zupełnie inczej niż planowałam, a raczej planuję, bo jak na razie wszystko idzie wg planu hah 

Dziękuje wam za ten rok, za motywowanie, komentarze, odwiedziny i tu, i na wattpadzie. To wiele dla mnie znaczy, bo gdyby nie Wy, Czytelnicy, to w chwilach takich jak ta (brak ochoty na pisanie) już dawno bym przestała. Ale jestem i będę. Mam zaplanowane prawie do samego końca i możliwe, że nie wyjdzie aż tak źle. 

Jeszcze raz wielkie dzięki!!!