Rozdział 3 – 3000 miles

„Jesteś daleko, ale na tyle blisko, abym czuł twą obecność.”

Mijały minuty, godziny, dni. Czas płynął nieubłagalnie, jednak jego to nie dotyczyło. Od pogrzebu Emmy, kiedy po raz ostatni towarzyszył jej w drodze i odprowadził śpiącą snem wiecznym dziewczynę do jej nowego świata, nie wychodził z domu. Jego otoczenie stanowił jedynie średniej wielkości pokój, którego praktycznie nie opuszczał. Mało jadł, prawie w ogóle nie mówił, zdawał się być nieobecny. Przez pierwszy tydzień ani jego rodzice, ani Emily – jego o dwa lata starsza siostra – rozumieli go. Zdawali sobie sprawę z tego jak cierpi z powodu odejścia ukochanej. Mijały jednak kolejne dni, a Harry nadal opuszczał zajęcia szkolne, zostawał w pokoju, nie wykazywał żadnych konkretnych objawów powrotu do rzeczywistości. Często, kiedy Emily wchodziła do jego sypialni, przynosząc mu jedzenie, chłopak siedział na łóżku, albo na fotelu i nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w okno. Samo pomieszczenie wyglądało jakby od bardzo dawna nikt w nim nie przebywał. Zawsze starannie złożone łóżko, porządek na biurku i półkach, poukładane rzeczy, które wcześniej swoje miejsce miały na podłodze. Wszystko lśniło czystością, a Harry tylko siedział, patrzył, oddychał i tęsknił.

Kiedy minął miesiąc, a chłopak nadal nie ruszył do przodu, jego bliscy coraz bardziej się o niego martwili. Rodzice, którzy do tej pory nie mieli z nim problemów, myśleli nawet o poradzie psychologa, jednak Harry na dźwięk tego tematu szybko wychodził z pomieszczenia i wracał do swojej samotni. Często w tych sytuacjach, otwierał drzwi do pokoju, wchodził do środka i obserwował zdjęcia, które wisiały na ścianie, po czym siadał i wspominał. Czuł Jej obecność, zapach szamponu wiśniowego. Oczami wyobraźni widział jak Emma podchodzi do szafki, gdzie były jego płyty i je ogląda. Sam wstawał wtedy i szedł po jedną z nich, aby zaraz po chwili w pokoju rozległa się spokojna melodia. Widział jej rozmarzony uśmiech, tańczące iskierki w oczach i tylko chował twarz w dłoniach, uświadamiając sobie, że nie może jej przytulić. To zbyt bardzo bolało.

– Harry, idę z Zaynem do kina. Chodź z nami.

Pewnego dnia Emily weszła do jego pokoju, ubrana w jeansy i zielony sweter. Jej ciemne loki opadały na szczupłe ramiona, sprawiając, że jej twarz wydawała się jeszcze bardziej delikatna. Dziewczyna miała nadzieję, że uda jej się namówić brata do powrotu do świata żywych. Ten jednak podniósł tylko na nią wzrok i pokręcił powoli głową.

– No, ale weź, będzie fajnie – dodała.

– Nie, dzięki – wychrypiał, odwracając się w stronę okna.

Usłyszał jak dziewczyna wzdycha z rezygnacją i wychodzi z pomieszczenia. Mimo to, nie był to koniec. Doskonale słyszał strzępki rozmowy pomiędzy panną Styles a Zaynem, które dochodziły z korytarza. Dla Emily wyciągnięcie brata z depresji, w jaką popadł, było najważniejsze. Ostatecznie przeciągnęła na swoją stronę również i Malika, który jako tako rozumiał przyjaciela i chciał wcześniej dać mu spokój.

– Stary, weź się w garść. – Po kilkuminutowej wymianie zdań Zayn wszedł do pokoju Harry’ego i usiadł obok niego na łóżku. Ten nie spojrzał na niego, ignorując wszystko i wszystkich. – Wiem, że to trudne dla ciebie, ale…

– Skoro to wiesz to powinieneś też wiedzieć, że nic tym nie wskórasz.

– Miałem nadzieję…

– Ja też ją miałem. Miałem nadzieję, że będę mógł zabrać Emmę na bal na koniec roku. Zatańczyć z nią. Pocałować. Miałem nadzieję, że oświadczę jej się za jakiś czas. Że założymy rodzinę. Miałem nadzieję, że będziemy żyli długo i szczęśliwie.

Malik milczał cały czas, słuchając melancholijnego tonu przyjaciela. Mógł sobie tylko wyobrazić, co czuje Loczek. Sam nigdy czegoś takiego nie doświadczył i miał wielką nadzieję, że los go oszczędzi w takim cierpieniu. Nie potrafił nawet pomyśleć o tym, co by było gdyby Emily tak nagle zniknęła z jego życia. Najprawdopodobniej stałoby się to samo, co teraz działo się u Harry’ego.

– Ale wiesz co, Zayn? Nie mam już nadziei na happy end.

„Życie to droga pełna zakrętów i ludzi, dzięki którym jesteś tym, kim jesteś.”

Kolejne dni wcale nie różniły się od poprzednich. Może poza wyjątkiem, że Harry zaczął ponownie chodzić do szkoły. Mimo to, nadal z nikim nie rozmawiał, nie interesował się niczym szczególnym, nie obchodziły go szepty mijanych ludzi. Jego życie popadło melancholijną w rutynę, której depresyjny nastrój udzielał się otoczeniu. Chłopak oddalił się też od wszystkich tych, z którymi miał wcześniej kontakt. Nawet z Zaynem, który prawie codziennie przesiadywał w jego domu, praktycznie nie rozmawiał. Unikał innych, pragnąc spokoju. Jedyne, czego chciał to pokonanie odległości, jaka dzieliła go z Emmą. Ale nie miał na tyle odwagi, aby zrobić krok do przodu. Wiedział, że w tym wypadku nie byłby jej godny.

Wracając pewnego dnia do domu, wszystko, co działo się wokół, było jak za mgłą. Słyszał strzępy rozmów i widział niewyraźne zarysy ludzkich sylwetek. Nic konkretnego. Tak było zawsze i nie zważał na to. Chowając ręce w kieszenie spodni, jak najszybszym krokiem podążał w swoją stronę. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie wpadłby na kogoś, kto kucał na chodniku, wiążąc sznurówkę. Trochę niższy chłopak wstał, prostując się i rzucił tylko kilka przekleństw. Jednak, kiedy szatyn odwrócił się, zauważył znajomą twarz Harry’ego.

– Mógłbyś czasem uważać, Hazz. A w ogóle to cześć? – rzucił napotkany osobnik, poprawiając nieco przydługą grzywkę. Styles mruknął w jego kierunku jakieś mizerne przeprosiny i już chciał sobie iść, gdyby nie to, że usłyszał kolejne słowa, padające w jego stronę: – Słyszałem o Emmie, przykro mi.

– Mi też.

– Ale myślę, że nie chciałaby, abyś chodził taki przygnębiony.

– Czy wy się kurwa na mnie uwzięliście? Macie z czymś problem? Nie wiecie, co czuję!

Styles, nie wytrzymując już dłużej tłumienia w sobie żalu, wykrzyknął prosto w twarz kolegi to wszystko, co się w nim kłębiło. Ten tylko pokręcił głową i położył mu rękę na ramię.

– Masz rację, ale wszyscy chcą ci pomóc.

– Dzięki Tomlinson, ale poradzę sobie sam.

Zrzucił jego dłoń i szybkim krokiem ruszył do przodu, zostawiając szatyna samego na chodniku.

„Czasem ktoś nas denerwuje, ale robi to, dlatego, ponieważ mu na nas zależy.”

Louis Tomlinson, mimo iż miał wcześniej raczej słaby kontakt z Harrym, martwił się o jego stan psychiczny w chwili, kiedy spotkał chłopaka na ulicy. Dwudziestolatek, który poznał loczka i jego zmarłą dziewczynę niecały rok wcześniej na jednej z imprez, chciał mu jakoś pomóc. Nie wiedział dokładnie, czemu aż tak bardzo mu na tym zależy, ale nie przejmował się tym, tak jak większością spraw w swoim życiu. Od dziecka podchodził do wszystkiego z uśmiechem, próbując w jak najgorszej sytuacji zobaczyć plusy. A kiedy spotkał na ulicy Harry’ego, miał przeczucie, że loczkowi potrzebna jest lekcja właśnie takiego zachowania. Chciał go tego nauczyć, pomóc mu. To była jego misja.

Następnego dnia, niewiele myśląc, wybrał się do rezydencji Stylesów, w której miał okazję już kiedyś być na jednej z imprez, jednakże szatyn nie chciał go widzieć. Tak jak nikogo innego. Ale Louis się nie poddawał. Rozmawiał z Emily, którą znał znacznie lepiej, a nawet zamienił parę zdań z Zaynem, choć ten nie był pozytywnie do niego nastawiony, wiedząc o nim zbyt wiele. Mimo wszystko Tomlinson, kierowany jakąś odgórną siłą, chcąc nie chcąc, zbliżył się do otoczenia Stylesa, czekając aż brama zaufania osiemnastolatka otworzy się i pozwoli mu wejść do środka. Sam Loczek nie miał zbytnio dużego wyboru, dochodząc do wniosku, że póki nie porozmawia ze starszym kolegą, ten nie odpuści i nie przestanie go nękać. Louis był dla niego praktycznie obcy. Znali się trochę, ale Harry nie czuł się jego przyjaciele, raczej zaliczał go w krąg znajomych. Faktem jest, że ich drogi nawet kilka razy się skrzyżowały, jednakże oboje byli z innych światów.

Pewnego dnia, Tomlinson nacisnął jednak klamkę, otwierając bramę zaufania.

„Pozwalając losowi zawitać w twe progi, nie kontrolujesz jego poczynań.”

- Mam dość, nie wracam tam – odparł Harry, siadając przed ogrodzeniem boiska do piłki nożnej, na które zaprowadził go Louis. Po ponad dwugodzinnym treningu i wysiłku z tym związanym, czuł, że jego nogi odmawiają mu posłuszeństwa.

Był czerwiec. Słońce coraz częściej wychodziło zza chmur, powodując, iż coraz częściej robiło się cieplej. Styles, który pod wpływem kontaktów z Louisem, z którym, mimo protestów, znalazł wspólny język, zmienił się i ponownie zaczął wychodzić do ludzi. Tomlinson cieszył się, mogąc pomóc komuś takiemu jak on, gdyż, kiedy widział jak na twarzy Harry’ego pojawiają się jakiekolwiek emocje, robiło mu się mu ciepło w środku.

Spędzali ze sobą dużo czasu. Chodzili do klubów, grali w gry na konsoli czy w piłkę nożną. Pozytywne nastawienie do życia szatyna, które na początku denerwowało Loczka, spodobało mu się. Przy przyjacielu zapomniał o tęsknocie i bólu.

– Nie mów, że się zmęczyłeś. – Roześmiany Louis opadł obok niego na skoszoną murawę.

– Trochę, a ty nie?

– Nie za bardzo, ale skoro księżniczka potrzebuje odpoczynku to jej potowarzyszę – zażartował, odkręcając butelkę wody, z której się napił.

Harry miał już okazję dobrze poznać Louisa, wiedział o nim wiele i nie zrażało go to. Wręcz przeciwnie, miał on w sobie jakiś niesamowity magnes, który przyciągał szatyna. Styles z podziwem patrzył na starszego kolegę, który w jego oczach był wzorem do bycia idealnym. Jego beztroska, wieczny uśmiech czy rozbrzmiewający śmiech były kluczem do osiągnięcia perfekcji. Lou często temu zaprzeczał, mówiąc, że wiele mu brakuje do bycia tym, za kogo uważa go przyjaciel i to właśnie jego uważał za ideał. Wtedy loczek zazwyczaj rumienił się i kręcił głową, mówiąc, iż pieniądze nie dają wszystkiego.

Poprawiając swoje loki, twierdził, iż razem się uzupełniają. Tworzą harmonię. Jak ying i yang. Dwudziestolatek unosił tylko kąciki ust nieco wyżej, co oko Harry’ego sprawnie rejestrowało i idąc wyżej, zatrzymywało się na głębi jego zielonych tęczówek, które mieniąc się również niebieskimi refleksami, sprawiały, iż przyjemne, ale i dosyć nieznane ciepło, rozpływało się po ciele szatyna, powodując lekkie odrętwienie. Dopiero po kilkunastu sekundach chłopak kręcił głową, oddalając od siebie całe to dziwne uczucie i wracał do rzeczywistości.

„Nieznajomość nie jest złem, bo gdy ją poznasz nie będzie już obca.”

– Wychodzisz?

Harry, który stał tuż przy drzwiach, odwrócił się w stronę sofy, na której siedziała Emily, wtulona w ramię Zayna. Dziewczyna wyprostowała się i patrząc się pytająco na niego, czekała na odpowiedź. Panna Styles była niezwykle zadowolona z nagłej zmiany w zachowaniu brata, mimo iż nie podobała się ona jej chłopakowi. Zresztą często się o to kłócili. Malik był przeciwny znajomości przyjaciela z Tomlinsonem, który nagle wkroczył do życia nie tylko Loczka, ale i jego otoczenia. Szatyn nie należał do ich rzeczywistości. Pochodził ze średnio bogatej, przeciętnej rodziny. Zwyczajnie pospolitej. Duża ilość dzieci, bo aż piątka, nie pozwoliła nawet rodzicom chłopaka na sfinansowanie studiów jedynego syna. Tak więc, dwudziestolatek był bez pewnej przyszłości, otoczony również wieloma krzywymi spojrzeniami, wynikającymi z jego inności. Nie miał łatwych kontaktów z ludźmi, ale mimo to podchodził do życia z uśmiechem i wiecznie pozytywną energią, co chyba najbardziej irytowało Zayna.

– Tak, wychodzimy z Lou na miasto.

– Okay.

– Tylko nie daj się poderwać – mruknął sarkastycznie Malik, wprawiając Harry’ego w zaskoczenie. Chłopak stał nieruchomo, tyłem do nich. Nie lubił tego typu uwag przyjaciela, a tym razem posunął się on jeszcze za daleko.

– Masz coś do niego?

– Poza tym, że nie docenia kobiecego piękna…

– Zayn. – Emily próbowała go uciszyć, ale ani brunet, ani Harry, który był już zdenerwowany, nie chcieli jej słuchać.

– To nie twoja sprawa – warknął Styles, podchodząc od nich

– Masz rację, jak chcesz to zadawaj się nawet z delfinami, mi to wisi. Tylko potem nie przychodź z tym do mnie.

– Pieprzony homofob! – rzucił tylko Loczek, wychodząc szybko z pomieszczenia, trzaskając przy tym drzwiami.

Emily pokręciła tylko głową i obrażona, odsuwając się od bruneta, skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Zayn wywrócił tylko oczami i ponownie skupił się na oglądaniu telewizji, nie zwracając uwagi na nic. Dla niego nie było sprawy. Wyraził tylko swoją opinię i był z tego zadowolony. Nie miał powodów, aby zmieniać swój światopogląd tylko ze względu na jedną osobę. To nie było w jego stylu i jego dziewczyna o tym wiedziała. Chcąc nie chcąc, takiego go kochała.

Harry był jednak zdenerwowany i obrażony na przyjaciela. Idąc szybko ulicą, czuł w sercu ukucie, spowodowane słowami Malika. Nie obchodziło go to, kim jest Louis, akceptował go takim, jakim był. Podobnej postawy oczekiwał od swoich bliskich. Myślał, że będą wdzięczni Tomlinsonowi za to, że choć na chwilę sprawił, iż tęsknota za ukochaną w sercu Harry’ego została uciszona. Ale Loczek mimo wszystko sam zadawał sobie pytanie: czym? Co sprawiło, że poczuł się lepiej?

Myślę, że nie wiesz, kim jesteś

powinieneś odkryć prawdziwego siebie

ale czy jesteś na to gotowy?

*

I kolejny rozdział an Give me your life zawitał. Powiem wam, że niezwykle lekko mi się pisze to opowiadanie i jetem praktycznie zadowolona z tego, co powstaje... albo inaczej,  może nie z tego, co powstaje, ale z tego w jakim zmierza to kierunku. Choć samej mi się przykro robi, pisząc taki dramat ;c No ale cóż, takie to miało być. A i teraz zawitał do naszego rozdziału również i Louis ;) Nie wiem, co mnie skłoniło do pisania czegoś takiego... jednak mam nadzieję, że Larry, a później i Narry w moim wydaniu nie wyjdą aż tak źle ;)

Jeżeli chce ktoś być informowany o nowych rozdziałach wystarczy napisać ;)

Pozdrawiam i czekam na jakieś opinie  ^^